ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ.... ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ 10..... ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΠΡΑΓΜΑ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙΣ ΤΥΧΕΡΟΣ Ή ΜΗΠΩΣ ΕΜΕΙΣ ΦΤΙΑΧΝΟΥΜΕ ΤΗ ΤΥΧΗ ΜΑΣ;

  ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ....   ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ 10.... ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΠΡΑΓΜΑ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙΣ ΤΥΧΕΡΟΣ Ή ΜΗΠΩΣ ΕΜΕΙΣ ΦΤΙΑΧΝΟΥΜΕ ΤΗ ΤΥΧΗ ΜΑΣ;

Γεννήθηκα στα δύσκολα χρόνια αμέσως μετά το πόλεμο στο Μαιευτήριο Ρωσικό της Θεσσαλονίκης.  Ξεκίνημα εβδομάδας , χαράματα Δευτέρας με διακοπή ρεύματος και τη στιγμή που άνοιγα τα μάτια μου, ω του θαύματος ήρθε το φως!

Όλοι με μια φωνή με καλωσόρισαν "καλότυχο, καλότυχο".

Ένα τόσο δα ανθρωπάκι που σε λίγο καιρό φασκιωμένο με τις πεντακάθαρες πάνες, ξεκίναγε για το παλάτι του  στα προσφυγικά παραπήγματα της Τούμπας.

Εκεί άλλα καλωσορίσματα "Καλώς τον εντεροκωλίτη". 

Και γιατί αυτή η προσωνυμία; Απλά σαν ένα άλλο δείγμα της τύχης που με συντρόφευε πριν ακόμα γεννηθώ.

Στο κρατικό τότε νοσοκομείο, ενώ η μητέρα μου ήταν έγκυος στην αφεντομουτσουνάρα μου τα σαίνια είχαν βγάλει τη διάγνωση για εντεροκωλίτη και ετοιμάζονταν για παρακέντηση. Ευτυχώς που βρέθηκε ένα γιατρουδάκι μαθητευόμενο, που της είπε στα κρυφά το πόρισμα των τότε μεγαλογιατρών και τη δική του γνωμάτευση, ότι αυτή η μικρή κοιλίτσα ήταν ένα χαριτωμένο μωράκι που έμελλε να σκοτώσει η βελόνα της παρακέντησης και αυτός αναλάμβανε να παρακολουθεί την κατάστασή της. 

Όπως και έγινε, με αποτέλεσμα τη γέννηση μου! Τύχη, σύμπτωση, διαλέξτε ότι θέλετε.

Όμως αυτά τα πολύ δύσκολα χρόνια, σαν βρέφος ούτε που τα κατάλαβα. Με τις καθαρές μου πάνες φασκιωμένος όπως κάναν τότε τα μωρά, σαν ντολμάδες, με φασκιωμένα χέρια και πόδια, σαν ξυλάγγουρα, αλλά με πλήρη διατροφή, μητρικού γάλακτος!!

Όταν έφτασα τους 10 μήνες ζωής, φύγαμε με το καράβι, το πιο ασφαλές μέσο μεταφοράς εκείνη την εποχή, και ήρθαμε στην Αθήνα, σε ένα σπίτι σύγχρονο, με εσωτερική αυλή και ταράτσα, εκεί που ζούσε και η γιαγιά με πολλές φορές και συγκατοίκηση με άλλα ανύπαντρα μέλη της πολυπληθούς οικογένειας!!!

Εκεί και οι πρώτες μου αναμνήσεις από το κόσμο! Ένα μικρό παιδί στο κόσμο των μεγάλων πάντα είναι το χαϊδεμένο. Χατίρι δε μου χάλαγαν, αλλά ζούσα μέσα σε μια γυάλα. Είχα και του πουλιού το γάλα μέσα στη γενική ανέχεια. Ρούχα, από δεύτερο χέρι αλλά αρχοντικά. Ποδήλατο σπέσιαλ και αυτό δεύτερο χέρι, αλλά για μένα θησαυρός. 

Και εδώ είναι η στροφή που λέμε. Όλα αυτά τα θεωρούσα τύχη, χωρίς να ζηλεύω κάτι καλύτερο, αλλά να έχω πάντα σαν στόχο να βελτιώνω τη δική μου ζωή χωρίς βοήθεια από κανένα.

Οι κανόνες μου σαφείς. 

Σεβασμός στην οικογένεια των φίλων και η μπέσα στο λόγο μου.

Ούτε υπογραφές ούτε σαχλαμάρες! Σταράτες κουβέντες και αποφάσεις που με δέσμευαν. 

Τύχη στο σχολείο, στο στρατό, σαν πολίτης στη δουλειά.  

Το μόνο που έκανα ήταν να προλαβαίνω τη κίνηση κάθε λογής αντιπάλου και να φροντίζω πάντα να κάνω ο,τι έκανε ο άλλος, αλλά πάντα σε επίπεδο ευγενούς άμιλλας, πράγμα που έφερνε το σεβασμό που κατά βάση ακολουθεί την ικανότητα.

Βέβαια όλο και κάποια στραβή γίνονταν, αλλά πέρναγε αλώβητα.

Γιατί λοιπόν η καλή συνταγή να χαλάσει τώρα. Οι επιλογές μου ίσως και να μην ήταν μόνο καλή τύχη, αλλά και εμπειρία, ικανότητα, η ευχή της μάνας, ή εξυπνάδα που αποκτήθηκε μέσα από την ανάγκη επιβίωσης.

Και όσο περνάν τα χρόνια τόσο και περισσότερο πιστεύω ότι τη τύχη μας τη φτιάχνουμε εμείς, δεν αρκεί μόνο να γεννηθούμε σε μια ώρα τυχερή ή κάτω από ένα τυχερό άστρο, αλλά πάντα να ζυγίζουμε τις επιλογές μας με τέτοιο τρόπο ώστε κάθε αστοχία να έχει και μηδενικό αντίκτυπο.

Αργύρης Χατζηκυπραιος

ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ.... ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ 9 ...Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΉ ΕΙΚΌΝΑ ΚΑΙ Ο ΜΑΓΟΣ

 ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ....   ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ 9 .. 

Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΉ ΕΙΚΌΝΑ ΚΑΙ Ο ΜΑΓΟΣ

Ήταν Σεπτέμβρης, ο καιρός υπέροχος και εγώ απολάμβανα τις καλοκαιρινές μου διακοπές σε ένα πανέμορφο χωριό της Μακεδονίας, τη Κεραμωτή Καβάλας.

Προσπαθούσα να ψαρέψω κανένα λαβράκι, στη σκάλα οπλισμένος με όλα τα καλούδια και το μόνο που έκανα ήταν να ταΐζω τα ψαράκια.΄

Η κοινωνία μικρή και τα νέα μαθαίνονται εύκολα. 

Μου σφύριξαν ότι η παρέα στο καφενείο βράζει κόκορα αλανιάρη, που ποιός ξέρει ποιος τον έκλαιγε. Λεπτομέρειες, εδώ μέχρι μοσχαράκι 60 κιλά είχαμε ψήσει σε άλλη περίπτωση. Όπως ήταν τα σύνεργα ψαρικής τα παράτησα χαρίζοντας τα στον αγγελειοφόρο της υπέροχης αυτής είδησης.

Το πόσο κρασί μπορεί να σηκώσει ένας πεντάκιλος κόκορας, όταν υπάρχει καλή παρέα, χωρίς παρεξηγήσεις και βασικά σαν αντροπαρέα, που δεν χρειάζεται ο ανταγωνισμός που φέρνει τη γκρίνια με τη παρουσία, του λατρευτού κατά τα άλλα γυναικείου φίλου.  

Εδώ πάει το ήπιαμε τις κάλτσες μας! Σάμπως κράταγε και κανείς λογαριασμό.

Και τότε ήταν που έπεσε η ιδέα!!

-- Δε πάμε μια βόλτα στην έκθεση της Θεσσαλονίκης;

-- Μα που θα πάμε, σε αυτή τη κατάσταση και ποιο αμάξι μας χωράει όλους; 

Η λύση βρέθηκε γρήγορα!

--Θα πάρουμε το ταξί του χωριού, 

Έτσι και κλείσαμε!

Επιστρατεύτηκε το ταξί, στριμωχτήκαμε και ξεκινήσαμε! Αμ δε !!! 

Ο άλλος είχε επιθυμία να μας δείξει και το χωριό του κάνοντας μια ΜΙΚΡΗ παράκαμψη στο νομό Σερρών, χωρίς να παραλείψουμε σε κάθε χωριουδάκι που συναντούσαμε να σταματάμε και να συμπληρώνουμε με ότι υγρό διέθετε το ταβερνάκι του. 

Και πάλι δρόμο και υπαίθριο κατούρημα στις ερημιές.

Σε ένα από αυτά τα υπαίθρια σταματήματα, σε μικρή απόσταση ήταν ένα εκκλησάκι, μικρό με σφαλιστή τη πόρτα, αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ένα δέντρο, σχεδόν ξεραμένο που στα κλαδιά του ήταν δεμένα κόμπο γυναικεία εσώρουχα.

Σαν ευσεβής χριστιανός, το μυαλό μου πήγε αυτόματα σε κάποια θαυματουργή εικόνα που βοηθούσε τους πιστούς να θεραπεύσουν κάποια πάθηση που συνδέονταν με το δεμένο επιμελώς εσώρουχο στα σχεδόν γυμνά κλαδιά του.

Γρήγορη η στάση και κανείς από τους φίλους δεν μπορούσε να μου πει για τη θαυματουργή εικόνα. Έτσι έμεινα με την απορία!!

Κάποτε φτάσαμε στη Σαλονίκη, βράδυ προχωρημένο και εμείς τύφλα. Όπως όπως βολευτήκαμε σε ξενοδοχεία, που λόγω της έκθεσης ήταν φίσκα στο κόσμο.

Την άλλη μέρα, όλοι μας ξεσούρωτοι, βρεθήκαμε στο καθορισμένο μας ραντεβού, τρώγοντας ένα πατσά στου Σέργιου, για να φτιάξει το στομάχι, κάναμε τη βόλτα μας στην Έκθεση, τη φχαριστηθήκαμε, θαυμάσαμε τα εκθέματα και σιγά σιγά μαζευτήκαμε για την επιστροφή. Και πάλι το ίδιο μοτίβο με το σταμάτημα σε κάθε χωριό, μεζεδάκι κρασάκι και πάλι δρόμο.

Και πέρασαν οι διακοπές και τα χρόνια και η θαυματουργή εικόνα στο παράξενο εκκλησάκι είχε ξεθωριάσει στη μνήμη, αν και κάπου, σε κάποια άκρη του μυαλού μου εκκρεμούσε σαν μια απορία άλυτη.

Θα είχαν περάσει 25 χρόνια περίπου και πάλι με μια παρέα σε κάποιο άλλο χωριό της Μακεδονίας, το γραφικό Λουδία, με μια παρέα από φορτηγατζήδες, πίνουμε τα τσιπουράκια μας, τις μπυρίτσες μας και γενικά προσπαθούμε να αδειάσουμε το μαγαζί από οτιδήποτε αλκοολούχο..

Το τι μπορείς να μάθεις από φορτηγατζήδες, είναι ασύλληπτο. Και μέσα σε όλα , τότε ήταν που μου έκανε κλικ και ρώτησα ένα πολύ καλό μου φίλο που κοκορευόνταν ότι δεν υπήρχε δρόμος ή δρομάκι που να μην το είχε περάσει σε όλο το νομό Σερρών.
-- Ρε φιλαράκι, λύσε μου νια απορία που χρόνια τώρα με τριβελίζει. Είναι ένα εκκλησάκι με θαυματουργή εικόνα, που δίπλα του σε ένα δέντρο οι πιστές δένουν εσώρουχά τους που αντιπροσωπεύουν την πάθησή τους, σαν ικέτες για την ίαση τους! Ποια είναι αυτή η θαυματουργή εικόνα που κανείς δε γνωρίζει;

Χαμογέλασε και μετά ένα τρανταχτό γέλιο ξεπήδησε από το στήθος του'

--Ποια θαυματουργή εικόνα μου τσαμπουνάς, το ξέρω το εκκλησάκι, το ξέρω και το δέντρο. Εσύ δε ξέρεις το μάγο.

--Το μάγο, ποιο μάγο; 

--Δίπλα , λίγο πιο κάτω, υπάρχει μια χαράδρα και εκεί έχει το σπίτι του ο μάγος! Χοντρή μπίζνα. Οι Μερσεντές πάνε κι έρχονται με κάτι μεγαλοκυρίες, πρόθυμες να σκάσουν ένα σεβαστό χρηματικό ποσό, προκειμένου να δέσουν με μαύρη μαγεία, το άτυχο θύμα που έπεσε στα δίχτυα τους, όσο για την αστυνομία της περιοχής, τους πήγαινε μαλλί να τα βάλουν με το μάγο, από φόβο της κατάρας στο κεφάλι τους. Έτσι είναι, λοιπόν, που ξέρεις καμιά φορά τι γίνεται!

Μετά από αυτές τις εξηγήσεις, τσουγκρίσαμε τα ποτήρια, πήγαμε άλλους δυο γύρους και γρήγορα στα σπίτια μας γιατί είχε ήδη βαρέσει μεσάνυχτα και ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται αυτές τις παράξενες ώρες!

Αργύρης Χατζηκυπραίος

ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ.... ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ 8 ΓΗ, Ο ΑΦΙΛΟΞΕΝΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ

  ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ.... 

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ 8

ΓΗ, Ο ΑΦΙΛΟΞΕΝΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ

Φωτιές, πλημμύρες, ανεμοστρόβιλοι, καύσωνες και ένα από τα ζώα που νέμονται τον πλανήτη να αυξάνεται ανεξέλεγκτα και να είναι η αιτία για όλα τα κακά που ζούμε.

Ναι, για τον άνθρωπο πρόκειται!! Το πιο άπληστο αρπακτικό που πέρασε ποτέ από τη Γη.

Ανικανοποίητο, εκμεταλλεύεται το πλούτο της γης χωρίς έλεος. 

Ναι, αλλά η κάθε ενέργεια έχει και τον αντίκτυπο, το αποτύπωμα, όπως λένε. Τραγικό το αποτέλεσμα!!

Όλα αλληλένδετα.  Αυξάνονται οι άνθρωποι μαζί με την ανάγκη για χώρο κατοικίας, με αποτέλεσμα την αποψίλωση των δασών, άναρχα και επικίνδυνα. 

Και όταν οι ανθρώπινες δραστηριότητες μπλέκουν με τα όρια των δασικών εκτάσεων, φασκελοκουκούλωστα. 

Η φωτιά είναι φυσικά το επόμενο στάδιο. Και όλοι πέφτουμε από τα σύννεφα. 

Τόσο ανυποψίαστοι, τόσο αφελείς και τι σύννεφα είναι αυτά! Σα πάρα πολλά δε κρατάνε. Ο Τζακ με τη φασολιά του λείπει. 

Καίγονται εκτάσεις με δέντρα κάθε είδους αλλά και χαμηλή βλάστηση. Καίγονται όμως και σπίτια, χάνονται περιουσίες, ζωές που το μόνο που ήθελαν ήταν να προστατεύσουν το βιός τους. Έτσι κι αλλιώς, χαμένοι για χαμένοι. 

Τώρα θα μου πεις τα δέντρα ξαναγίνονται, το βιός ξαναφτιάχνεται. 

Ναι αλλά όχι πάντα! 

Ξαφνικά στα καμένα θα φυτρώσει ένα εκκλησάκι, σε λίγο σπιτάκι από δω, σπιτάκι από κει και γέμισε ο τόπος τσιμέντο. Δάσος από σπίτια, μικρά μεσαία μέτρια, αλλά και κάτι βιλάρες τεράστιες.

Και πραγματικό δάσος; Ποιό δάσος; Πάει αυτό! Να'ταν κι άλλο! Τσιμέντο να γίνει, στην κυριολεξία.

Κάποτε, όμως έρχονται οι βροχές. Δροσίζεται ο ξαναμμένος τόπος, ποτίζεται η διψασμένη γη και όλοι λένε για την ευλογία Θεού. 

Έλα που καμιά φορά ξεχνά να σταματήσει και πέφτει με το τουλούμι, κι όπως δεν υπάρχουν φυτά να συγκρατήσουν το νερό που ξεκολλάει το χώμα, αφήνοντας μόνο ριζωμένη πέτρα. Και οι τελευταίοι πληρώνουν το μάρμαρο. Όσοι γλύτωσαν από τη φωτιά τους πνίγει το νερό. 

Όμορφος κόσμος ηθικός, αγγελικά πλασμένος!! Κλάμα, κατάρες και άντε πάλι από την αρχή. Νέες ισορροπίες, νέα δεδομένα, νέοι προορισμοί. 

Το μυστικό όμως είναι αλλού. Γίναμε πολλοί. 

Όσο κι αν το παλεύουμε γίναμε πάρα πολλοί. Τα σπίτια απλώνονται περιφερειακά, ψηλώνουν στο κέντρο και η ελεύθερη γη για καλλιέργεια στενεύει. Και όσο στενεύει η γη, δώστου και τη πλακώνουμε με νιτρικά λιπάσματα για να αποδώσει, ανεξέλεγκτη η χρήση με αποτέλεσμα τη μόλυνση του υδροφόρου ορίζοντα, κάνοντας το νερό ακατάλληλο για τον άνθρωπο.

Χάνοντας το δάσος, χάνουμε και τη βροχή, χάνουμε και το οξυγόνο που μας προσφέρει, ανεβάζουμε το διοξείδιο του άνθρακα, και γενικά ανεβάζουμε τη θερμοκρασία της Γης.

Και όλα αυτά καταφέρνουν να ανεβάσουν τη θερμοκρασία των νερών της θάλασσας, με αποτέλεσμα να έχουμε καταστροφές, ξεκινώντας από αναδιάταξη της παραγωγικής και εύφορης γης, μέχρι ερημοποίηση ευφόρων περιοχών. 

Πόλεμοι και άλλα δεινά, επιπρόσθετα ανεβάζουν τα προβλήματα, προκαλώντας ομαδικές μεταναστεύσεις.

Πληθυσμοί ολόκληροι αλλοιώνονται, θρησκείες ανακατεύονται και ένας αχταρμάς αρχίζει σιγά σιγά να αποτελεί τον νέο εθνικό κορμό. Σε κάθε χώρα. Εργαλειοποίηση  ανθρώπων, εκμετάλλευση της δυστυχίας στο φουλ. 

Α και η πρόοδος, πρόοδος. Όλα τρέχουν με χίλια. Όπως έλεγε το παλιό ανέκδοτο, πρωινό στο Τόκιο, γεύμα στο Παρίσι και κόψιμο στη Νέα Υόρκη.

Αρρώστιες που είχαν εξαφανιστεί, επανεμφανίζονται. Νέες εμφανίζονται, σπέρνοντας την αμφιβολία για τη προέλευσή τους, Θεωρίες συνομωσίας; Θα δείξει.

Το γεγονός είναι ότι όλα γίνονται στο παρασκήνιο.

Τυχεροί, όσοι ζήσαν ανέμελα χρόνια, με αλάνες όλοι φτωχοί αλλά άνθρωποι, χωρίς κινητά αλλά με παρέες και φίλους. 

Και τώρα μέσα το κεφάλι, επιστροφή στη στάνη μας και οι τυχεροί θα φάνε φρέσκο σανό.

Όλα άλλαξαν, ακόμα και το πρότυπο του άνδρα και της γυναίκας. Ένα απίθανο χαρμάνι, σε τόπους που όλα επιτρέπονται εκτός από τις νορμάλ καταστάσεις γιατί δεν βολεύει το σύστημα......  Εκφυλισμός στο φουλ, μείωση των γεννήσεων στις πολιτισμένες χώρες αλλά έχουμε πλεόνασμα από τους τριτοκοσμικούς, που εμείς τους φέραμε σ΄ αυτό το χάλι, αφού τους περιορίσαμε τους ξεζουμίσαμε και τους κλέψαμε κάθε πηγή πλουτισμού ή έστω την προϋπόθεση για μια αξιοπρεπή δουλειά.

Και η ζωή συνεχίζεται!! Αδειάζουμε τα σπλάχνα της γης μετά μανίας για να τα οικονομήσουν οι εταιρείες. Ο λαός, εκεί στη φτώχεια του και τη βλακεία του!! Να ΄ναι καλά τα ΜΜΕ. Στο όνομα της κονόμας αποκοιμίζουν το κόσμο, ανάλογα με το χαρακτήρα, περιβάλλον και μόρφωση. 

Πιο αξιόπιστος είναι ένας ταξιτζής από ένα επιστήμονα. Αυτή η ρουφιάνα η αμφιβολία αν ριζώσει στο μυαλό δε ξεκολλάει με τίποτα.

Καιρός λοιπόν είναι να αρχίσουμε να ετοιμάζουμε μπαγάζια για άλλες γειτονιές, σαν ταινίες επιστημονικής φαντασίας, με πόλεις σε διαστημικούς σταθμούς και σε πλανήτες πιο φιλόξενους από τη φτωχοποιημένη γη. Αγώνας για να σώσουμε το βλαμμένο μας είδος που αν δεν αυτοκαταστραφεί σίγουρα η Γη θα το τιμωρήσει. 

Αγώνας και ΑΝ προλάβουμε. Γιατί αν ως δια μαγείας σταματήσουμε κάθε επιβλαβή ενέργεια στη Γη, το ελάχιστο αποτέλεσμα βελτίωσης θα φανεί μετά από πενήντα χρόνια

Ως τότε καλά κρασά και εις άλλα με υγεία!!!

Αργύρης Χατζηκυπραίος

ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ.... ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ 7 -- ΜΕΤΑΞΥ ΣΟΒΑΡΟΥ ΚΑΙ ΑΣΤΕΙΟΥ

 ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ.... 

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ 7 -- ΜΕΤΑΞΥ ΣΟΒΑΡΟΥ ΚΑΙ ΑΣΤΕΙΟΥ

Το πορτάκι του κήπου στην ιστορία μας

Ο χαρακτήρας μας είναι πάντα αποτέλεσμα επιρροών που ξεκινάν απ΄ την οικογένεια, το μέρος που μένουμε και τις συναναστροφές που κάνουμε στη ζωή μας. Φυσικό λοιπόν είναι πάντα να επιδέχεται και αλλαγές ανάλογα με τις ανάγκες μας. Συνήθως είναι μικρές κάτι σαν διορθωτικές κινήσεις, αλλά δεν παύουν να είναι αλλαγές.

Η πρώτη εικοσαετία μετά το πόλεμο είχε δύσκολα χρόνια, με τη φτώχεια να έχει πρώτη θέση στη ζωή μας με αντίκτυπο στη παιδική συμπεριφορά  και οι παρέες στη γειτονιά άρχισαν να αποκτούν μια  αμείλικτη που οριοθετούσε το χώρο της και τον υπεράσπιζε, χωρίς να φτάνει στη σημερινή κατάντια . Σχεδόν πάντα χρειάζονταν και  πλάτες για να επιβληθείς στην αλάνα.

Από το σπίτι, η μάνα με μια διαπαιδαγώγηση χωρίς καταπίεση με έμαθε να είμαι αντράκι. Λίγο γκρινιάρης, αλλά αντράκι.  

Η λέξη κλάμα είχε εξαφανιστεί από μένα, γιατί δε ξέρω πως, αλλά μου είχε καρφωθεί το Μότο οι άντρες δε κλαίνε. 

Το σωματικό πόνο τον αντιμετώπιζα γελώντας. Από τα χαστούκια  σωφρονισμού στο σχολείο και τις παντοφλιές της μάνας στο σπίτι, αλλά και τα ύπουλα χτυπήματα στην αλάνα που όλο και κάποια πέτρα που έρχονταν από το πουθενά και έβρισκε στο δόξα πατρί. 

Απλά πράγματα δηλαδή, καθημερινά.

Κι όμως, όταν μιλάμε για ψυχή όλα αλλάζουν. Βλέπεις αυτή έχει άλλες προτεραιότητες! 

Πόσες και πόσες φορές δεν μου έρχονταν η ανάγκη να κλάψω ή έστω να ουρλιάξω για να αποφύγω την έκρηξη.

Θηρίο όμως ο άνθρωπος. Για όλα βρίσκει λύση!

Έτσι μου βγήκε το γέλιο. Ακόμα και σε κηδείες έβαζα μεγάλη προσπάθεια να μη γελάσω, πολλές φορές χωρίς επιτυχία!

Έλα όμως που ο ρημάδης ο ψυχικός πόνος έχει και αυτός τη δική του κλίμακα. Ο ρουφιάνος ο χάρος χτυπάει αλύπητα καμιά φορά αγαπημένα σου πρόσωπα και όταν σου βγαίνει γέλιο κάτι τέτοιες στιγμές, από μέσα σου, σκας. 

Έχεις μια έντονη ανάγκη να κλάψεις, αλλά δεν σου βγαίνει με τίποτα και πονάς! Πιστέψτε με, είναι αφόρητος ο πόνος!

Μια τέτοια στιγμή με βρήκε στο σπίτι μας και με γέλια βγήκα στο κήπο. Ένα ασταμάτητο νευρικό γέλιο που εκδηλώθηκε ασύστολα, χωρίς να μπορώ να αντιδράσω! Κρατιόμουν από τη πόρτα του κήπου για να μη σωριαστώ.

Εκείνη τη στιγμή πέρασε ένας φιλαράκος, κολλητός, με είδε και περιχαρής ήρθε για να μάθει την αιτία της έντονης χαράς. Με χίλια ζόρια κατάφερα να ψελλίσω "ΠΕΘΑΝΕ" και το γέλιο συνεχίστηκε ασταμάτητο. Αλλά όταν κατάφερα να απαντήσω στο "ποιος", κατάλαβε ότι κάτι δε πάει καλά!!

Μου άστραψε ένα αυτοκρατορικό χαστούκι, προσεγμένο, αλλά πρέπει να ακούστηκε σε όλο το τετράγωνο.

Αυτό ήταν. Το γέλιο κόπηκε μαχαίρι. Ξεκίνησε ένα βουβό κλάμα με δάκρυα που τρέχανε σαν βρύση.

Από τότε δε καταπίεσα ποτέ τον εαυτό μου, κι όπως μας είπε κι ο Στελλάρας, Κι όμως κυρία μου κι οι άνδρες κλαίνε!!

Χατζηκυπραίος Αργύρης

ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ.... ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ 6 -- ΤΟ ΣΟΥΡΩΜΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ!

 ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ.... 

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ 6 -- 

ΤΟ ΣΟΥΡΩΜΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ!

Είναι  αλήθεια πως κάθε άνθρωπος για να ξεφύγει από τη ρουτίνα και το θάνατο από ανία αναπτύσσει μηχανισμούς για να ξεφύγει από τη πραγματικότητα. Δε γίνεται αλλιώς..

Έτσι χώρισα το κόσμο στα δικά μου μέτρα. Πάντα πιστός στις αρχές μου και ποτέ δεν μπέρδευα τις καταστάσεις γι αυτό και φιλίες σε άλλο φύλο κράτησαν πάνω από μισό αιώνα και συνεχίζουν ακόμα.

Ο φιλαράκος ο Σωτήρης καψούρης με τη Μαρία, με είχε φάει γιατί σαν κολλητή μου, θα ήταν εύκολο να τη πάρω από τη μάνα της και να κάνουμε μια εκδρομούλα ημερήσια, έτσι για να συσφιχθούν οι σχέσεις. 

Δύσκολη περίπτωση και οι δυο τους, ο Σωτήρης από μια άτυχη συζυγική ιστορία που τα κέρατα του κόντευαν να φτάσουν στα σύννεφα και η Μαρία από μια μπερδεμένη σχέση με απροσδιόριστα μέχρι στιγμής αποτελέσματα. Αν μη τι άλλο, μια βολτούλα στην εξοχή πάντα ξελαμπικάρει το μυαλό, αναπνέεις καθαρό αέρα, αλλάζεις παραστάσεις, χώρια που απολαμβάνεις τα ουζο-τσιπουράκια σου με τοπικά εδέσματα.

Έτσι και έγινε. Η κυρά Πηνιώ έδωσε την άδεια και εγώ σαν συνοδό προσκάλεσα τη φίλη μου τη Ντίνα, άτομο έμπιστο, εχέμυθο και αποδεκτό από όλους. 

Ο Σωτήρης βρήκε τα προσχήματα, πήρε την σχετική άδεια από τη σύζυγο, σχετικά εύκολα είναι η αλήθεια, αλλά μπροστά στη καψούρα, δεν υπολογίζεις ποτέ σε λεπτομέρειες.

 Έγινε η συγκέντρωση και με το ευρύχωρο οικογενειακό αυτοκίνητο του Σωτήρη μετά από μια σύντομη ψηφοφορία ξεκινήσαμε για τα Σκορπονέρια!! 

Ο δρόμος ήταν αυτός που πήγαινε για την Εύβοια. Ακόμα δεν είχε γίνει η εθνική οδός Αθήνας - Θεσσαλονίκης και όλα ήταν πιο αγνά και πιο φυσικά.

Χαζέψαμε για λίγο τα "τρελά νερά" και τραβήξαμε για τα Σκορπονέρια που είναι στη πλευρά της Βοιωτίας. 

Καταπράσινες περιοχές, χωρίς το σημερινό οικιστικό οργασμό, χωρίς την διαολεμένη κίνηση , με πλαγιές γεμάτες κουμαριές και ένα γραφικό κεντράκι που ο πρόθυμος μαγαζάτορας, πήρε τη παραγγελιά μας και μας έφερε στα γρήγορα τα μεζεδάκια, έτσι που να μη δοθεί η ευκαιρία να αλλάξεις γνώμη.

Τώρα θες ο μεζές; θες η καλή παρέα; θες ο νταλκάς; το άφθονο ουζάκι; μας ξέφυγε η Μαρία. Και όταν λέμε μας ξέφυγε το εννοούμε σε κάθε διάσταση. Ξαφνικά την είδα να καταρρέει. 

Ευτυχώς δε τα χάνω, παράγγειλα σκέτο καφεδάκι που της το πότισα με το ζόρι και τέλος την πήγα σηκωτή στο αυτοκίνητο που ήταν παρκαρισμένο κάτω από ένα δέντρο, με δροσούλα και ελαφρό αεράκι. Άνοιξα διάπλατα τις πόρτες, ξάπλωσα τη Μαρία σε αξιοθρήνητη κατάσταση.

Λασκάρισα τη ζώνη στο παντελόνι, ξεκούμπωσα λίγο το πουκάμισο και το σουτιέν. Εκεί και ανάσανε η Μαρία. 

Άνοιξε λίγο τα μάτια της με είδε έσπασε ένα χαμόγελο και με ναζιάρικη φωνή μου είπε. "Αργύρη μη τρέχεις" και συνέχισε τον ύπνο της για κανένα τρίωρο που εμείς περιμένοντας την να συνέλθει δοκιμάσαμε όλους τους μεζέδες του μαγαζιού, κατεβάσαμε τα ουζάκια μας και όταν με το καλό σηκώθηκε η Μαρία, μετά από ένα σύντομο καφεδάκι ξεκινήσαμε για Αθήνα. Βλέπεις η αυριανή μέρα ήταν εργάσιμη.

Τη συνέχεια τη μάθαμε σύντομα!

Από τη στιγμή που φύγαμε από την Αθήνα μέχρι την επιστροφή μας, είχαμε από πίσω μας τρεις επαγγελματίες της παρακολούθησης που είχαν καταγράψει τα πάντα, αλλά η σούρα της Μαρίας τους χάλασε το σκηνικό.

Βαλτοί από τη γυναίκα του Σωτήρη που έψαχνε  μετά μανίας να βρει αντίβαρο για το κέρατο που φόραγε στο Σωτήρη.

Έτσι αυτή η μάχη έληξε ισόπαλη. 

Τέλος καλό, όλα καλά.

Αργύρης Χατζηκυπραίος

ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ.... ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - ΙΣΤΟΡΊΑ 5 -- Η ΟΥΡΑ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ

 ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ.... ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - ΙΣΤΟΡΊΑ  5  --  Η ΟΥΡΑ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ

Πρέπει να ήταν τέλη του Ιούλη, μια όμορφη γλυκιά μέρα. Το μαγαζάκι είχε γίνει στέκι, γιατί λειτουργούσε αρκετά μακριά από το χωριό, στο χώρο ενός επαρχιακού βενζινάδικου. 

Η απόσταση από το χωριό ήταν γύρω στα 4 χιλιόμετρα, πράγμα που του έδινε το πλεονέκτημα της άνεσης, μακριά από τα μάτια της συζύγου, των παιδιών ή του γείτονα που δεν άφηνε τον κάθε αχαίρευτο να τραβήξει τα τσιπουράκια του, να πει τις φιλοσοφίες του, όποιες κι αν είναι αυτές. 

Οι τιμές δελεαστικές επέτρεπαν και ένα κάποιο ποσοτικό εκτροχιασμό. Εκεί ήταν και η καλύτερή μου. Καλή παρέα, εκλεκτός μεζές, δεν έχει σημασία τι ήταν, όταν έχεις καλή διάθεση, όλα είναι εκλεκτά!

Πάνω λοιπόν στο τσακίρ κέφι, έρχεται τρέχοντας ο πιτσιρικάς και έντρομος ανακοινώνει.

- Ένα φίδι μπήκε μέσα στο κοτέτσι.

Το κοτέτσι ήταν μια πλινθόκτιστη κατασκευή με δαιδαλώδη επικοινωνούντα ανοίγματα, ιδανικά για κρυψώνα φιδιού. 

Ο κίνδυνος φυσικά ήταν γι, αυτόν που θα πήγαινε για το μάζεμα των αυγών, ίσως και για καμιά κότα που θα ήθελε να υπερασπιστεί το αυγό της, γιατί ως γνωστό τα φίδια τρελαίνονται για αυγά, οπότε, έπρεπε να βρεθεί τρόπος να απομακρυνθεί ή να εξοντωθεί και μάλιστα επειγόντως

Όταν όμως, έχεις κατεβάσει μια ικανή ποσότητα τσίπουρου, οι ιδέες είναι από παλαβές έως άσε μη πω καλύτερα.

Το πιο σωστό ήταν όταν επιτέλους αποφασίσαμε να μάθουμε τι σόι φίδι ήταν; Σε ποιά από τις πολυάριθμες τρύπες μπήκε;

Έτσι επιτέλους προσδιορίστηκε το μέρος όπου εθεάθη μια λεπτή ουρά να χώνεται σε μια μέτρια τρύπα. Επιστρατεύτηκαν κοντάρια, χοντρά γάντια εργασίας και οι θαρραλέοι επί το έργο.  Μια ώρα το παλεύαν αλλά τίποτα. ώσπου έπεσε και η μεγαλοφυής ιδέα, να βάλουμε ελεγχόμενη φωτιά στο κοτέτσι.

Έτσι και απομακρυνθήκαμε και από απόσταση ασφαλείας υπολογίζαμε μέχρι να έρθει η βενζίνα ποιο μέρος θα μπουρλοτιάσουμε για να αναγκάσουμε το φίδι να βγει έξω. 

Πάνω που είχαμε κατασταλάξει και είμασταν έτοιμοι, από μια, άλλη τρύπα ξεπετάγεται ένας αρουραίος τεράστιος με μια παχιά μακριά ουρά που τρέχοντας σας τον άνεμο, χώθηκε ανάμεσα στα ξερά χόρτα και εξαφανίστηκε. 

Τότε μόνο καταλάβαμε το μέγεθος της χαζομάρας μας. Έτσι και άρπαζε φωτιά ο αρουραίος, θα μετέφερε τη φλόγα στα ξερά και δε θα έμενε μπαρμπούτσαλο όρθιο στη περιοχή! 

Βέβαια αυτό το γεγονός πολύ μας στεναχώρησε και για να μας φύγει η στεναχώρια, περάσαμε στο δεύτερο γύρο τσιπουροποσίας!!

Και εις άλλα με υγεία!

Αργύρης Χατζηκυπραίος

ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ.... ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - ΙΣΤΟΡΊΑ 4 - ΤΌ ΓΛΟΥΓΛΟΥ

  ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - ΙΣΤΟΡΊΑ 4 - ΤΌ ΓΛΟΥΓΛΟΥ

ΤΟ ΓΛΟΥΓΛΟΥ 

Εγώ ένας άνθρωπος της πόλης, πρωτευουσιάνος γαρ, μαθημένος στις ανέσεις της, είχα πάντα ένα καϋμό  για την ζωή στην επαρχία. Και όταν λέμε επαρχία δε μιλάμε για πόλη γιατί όπως και να το κάνουμε είναι σχεδόν ίδια με της πρωτεύουσας πάντα προς το καλύτερο, αλλά κάποιο χωριό, με την άπλα του και όλα του τα καλά.

Βλέπεις ο Αθηνοκεντρισμός, συγκεντρώνοντας όλες τις κρατικές υπηρεσίες στη μεγάλη πόλη από τη μια, μαζί με το μύθο της παραμυθένιας ζωή από την άλλη, έφερε πολύ κόσμο μαζί με  την ανάγκη για στέγη, μαζεύοντας έτσι στο υπέροχο κατά τα άλλα κλεινόν Άστυ κάθε καρυδιάς καρύδι.

Τα λιγοστά σπίτια προς ενοικίαση, που τα πιο πολλά ήταν κατά βάση ένα δωμάτιο με όλα τα άλλα κοινόχρηστα, απλά βόλευαν τους εργένηδες μέχρι κάποιο βαθμό βέβαια, γιατί υπήρχαν και οι έρωτες που έφερναν γάμους, οι γάμοι έφερναν παιδιά μαζί με την ανάγκη για περισσότερο χώρο αλλά δεν υπήρχαν και τα ανάλογα λεφτά για ένα συγκροτημένο σπίτι. Το όνειρο όμως να έχει ο καθ' ένας το δικό του κεραμίδι για να βάλει πάνω από το κεφάλι του έγινε επιτακτική ανάγκη και άρχισε η άναρχη  ανοικοδόμηση. Έτσι χτίσανε όλο το λεκανοπέδιο, απ' τα βουνά ως τη θάλασσα. Τις νύχτες χτίζανε στη ζούλα έτσι που το πρωί έβρισκε φυτρωμένα σπίτια, γιατί  αστυνομία καραδοκούσε. Η πρώτη πλάκα ήταν να πέσει. Όλα τα άλλα έρχονταν από μόνα τους.

Φως, νερό, τηλέφωνο, συγκοινωνία και δώσ' του νέα χτισίματα ήταν και κάτι φωτίτσες που κάψαν περιαστικά δάση αλλά τρίχες ποιος νοιαζόντανε για λεπτομέρειες. Σύντομα φύτρωσαν σπίτια και αν ήταν και η περιοχή φιλέτο, φύτρωναν βιλάρες με πισίνες και φράχτες πανύψηλους που κρύβαν τη χλιδή από τα μάτια του πόπολου. Η κατάσταση, με τη πάροδο του χρόνου όλο και χειροτέρευε. Μέχρι που πήξαμε.

Ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης, ταλαίπωρων τέως ευτυχισμένων ανθρώπων, που σε κάθε ευκαιρία την κοπανάν για τα χωριά τους, μπας και νοιώσουν ξανά ελεύθεροι έστω και για λίγο.

Εγώ γεννήθηκα σε περιβάλλον πόλης. Απόλυτα προσαρμοσμένος, ικανοποιημένος από την αυλή μας, τη γειτονιά μας.

Μέχρι που γνώρισα την επαρχία!!! 

Τι ήταν αυτό!!!  Ένας άγνωστος κόσμος που ζούσε μόνο στη φαντασία μου από παραμύθια και ιστορίες από μεγαλύτερους που με τη σειρά τους και αυτοί ήταν νοσταλγοί από αλλά μέρη, είτε από την Ελλάδα είτε από την τραγική μοίρα της προσφυγιάς.

Έτσι ένοιωσα σα να γνώριζα τα πάντα και προσαρμόστηκα στα γρήγορα, μέχρι και μουλάρι καβάλησα με σχετική επιτυχία, γιατί με δυσκόλεψε λίγο να το οδηγήσω. Δεν ήταν ποδήλατο!! Τέλος πάντων. Αυτό είναι μια άλλη ιστορία που κάποτε θα την πούμε.

Αλλά όλα τα καλά κάποτε τελειώνουν και μένουν οι βασανιστικές αναμνήσεις που σαν απωθημένα γίνονται έμμονες ιδέες. 

Μεγαλώνοντας έπεσα στη βιοπάλη και που καιρός για εξοχές και γνήσια γεωργική ζωή.. Ένας μήνας άδεια  και αυτός πολλές φορές λειψός ή οικτρά κουτσουρεμένος από τις υποχρεώσεις, καλοκαιρινός με την οικογένεια στη θάλασσα, για να γεμίσουν ξανά οι μπαταρίες. για τον υπόλοιπο χρόνο. σκληρής δουλειάς. Τα Σαββατοκύριακα και τα τριήμερα οάσεις στην έρημο της μονοτονίας του αγώνα για επιβίωση!! 

Εκεί ξεσάλωνα. Τη κοπάναγα για κοντινές εξοχές. Έτσι έμαθα να ξεχωρίζω τα χόρτα, να αντιλαμβάνομαι τη διάθεση των ζωντανών και να αποφεύγω επικίνδυνα μέρη, γιατί όπως μου άρεσε να γυρνώ στα καταράχια, σέρνονταν κάτι φιδάρες νάααα με το συμπάθιο κιόλας.

Οι καρποί της γης, με δελέαζαν και όλο και κάποιο φρούτο ή άλλο καρπό στραμπούλαγα. που ήταν ο ωραιότερος του κόσμου. Όλοι με είχαν πάρει χαμπάρι και ο καθ΄ ένας έφερνε τα καλούδια του.

Αυτό όμως που λάτρεψα ήταν τα κοτέτσια με τις τρυφερές κοτούλες και τα φρέσκα αυγουλάκια. Εντάξει ήταν και τα κουνέλια, αλλά αυτά μόνο για φωτογραφία!!!

Πρόλαβα το συγκεκριμένο κοτέτσι σε πλήρη ανάπτυξη. Κάπου εξήντα κότες με δυο κοκόρια αφεντικά που φρόντιζαν τα αυγά να είναι αλανιάρικα. Βάτεβαν τις κότες σαν κυρίαρχοι πασάδες στο χαρέμι τους.

Κάποτε, έπεσε η ιδέα και για γαλοπούλες, έτσι αγόρασαν ένα ζευγάρι και το έβαλαν στο κοτέτσι μαζί με τις κότες. Εκεί να δεις ρατσισμό! Για να μπορέσουν να φάνε έτσι μικρούλικα που ήταν, έπρεπε να περιμένουν στο περίσσεμα και αυτό κάτω από την απειλή του μνησίκακου τσιμπήματος από τις κότες που αν και πάντα χορτάτες, υπερασπίζονταν την μέχρι τώρα αποκλειστικότητα στη τροφή.

Η ρουφιάνα η φύση όμως συνεχίζει την εξέλιξη και οι μυξιάρικες γαλοπούλες άρχισαν να θεριεύουν και να διεκδικούν με επιτυχία το μερίδιο τους στη διατροφή και σιγά σιγά όταν με τη πάροδο του χρόνου τα κοκόρια έγιναν σουπίτσα ή κρασάτα, απέμειναν σαν τα μεγάλα αφεντικά του κοτετσιού.

Τσίμπαγαν τις κότες και έπαιρναν πρώτοι το μερίδιο του λέοντος από την τροφή. Έτσι αποφασίστηκε η μετακόμιση σε ένα βοηθητικό κοτέτσι. Μια ολόκληρη δική τους αυτοκρατορία. Καμάρωνε ο αρσενικός, φούσκωνε και έβγαζε την χαρακτηριστική φωνή του, ¨η αν θέλετε ερωτικό κάλεσμα.

"ΓΛΟΥ - ΓΛΟΥ - ΓΛΟΥ"

Έτσι και του έμεινε το όνομα "γλουγλού". 

Ζωή παραμυθένια. Καλό φαγητό, σεξ κατ' αποκλειστικότητα, άνεση χώρου. 

Όλα τέλεια!! Υπέροχο καλοκαίρι, ονειρεμένο φθινόπωρο, ιδανικός χειμώνας. και δωσ' του γλουγλού και ξανά γλουγλού. 

Μέχρι που φτάσανε οι μεγάλες γιορτές, τα Χριστούγεννα και όπως το έθιμο απαιτούσε, ο ερωτικός του σύντροφος ακολούθησε τη προδιαγεγραμμένη μοίρα της, καταλήγοντας στο φούρνο γεμιστή, συνοδευόμενη από πατάτες, ένα αριστούργημα στη γεύση. Θρεφτάρι είχε γίνει!!

Όμως το κακόμοιρο το γλουγλού χήρεψεεεε!!!  Σταματήσαν τα αγέρωχα ξεφωνητά, και άρχισαν τα δειλά και φοβησμένα κλαψουρίσματα. Σα να κατάλαβε τη μοίρα των οικόσιτων πτηνών.

Τελικά αποφασίστηκε να μετακομίσει ξανά στο μεγάλο κοτέτσι με τις κότες! Τότε αφεντικό ήταν ένα από τα μικρά κοκοράκια, τζόρας και απόλυτος άρχοντας. 

Το γλουγλού έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία. Θηρίο ολόκληρο έκανε ότι ήθελε. Ξαναβρήκε την αυτοπεποίθησή του και ξανάρχισαν τα θριαμβευτικά γλουγλού.

Έτσι η ζωή στο κοτέτσι βρήκε πάλι κάποιο ρυθμό!! Ναι αλλά για πόσο καιρό;

Ώσπου μια μέρα βρέθηκε μια κότα ψόφια. Εντάξει αυτά γίνονται στα μεγάλα κοτέτσια, αλλά το φαινόμενο άρχισε να παίρνει διαστάσεις και κόντευε να γίνει καθημερινό γεγονός, πράγμα πολύ ανησυχητικό.

Όλες οι κότες ήταν υγιέστατες. Κάτι λοιπόν τις σκότωνε.

Υποθέσεις κάθε λογής, Όλοι λέγαν το μακρύ τους και το κοντό τους, ώσπου βρέθηκε ο ένοχος.

Κάθε αγέρωχη κραυγή γλουγλού ήταν και ένα βάτεμα κότας. Το τεράστιο βάρος του και το επί αρκετή ώρα πλάκωμα της κότας την έσκαγε με αποτέλεσμα να τη βρίσκουμε κακαρωμένη.

Άμεσα μεταφέρθηκε στο βοηθητικό κοτέτσι και για καλή του τύχη γλύτωσε από το ψήσιμο χάρη στο γείτονα που στο κτήμα του είχε ολόκληρο κοτέτσι με γαλοπούλες και του χρειαζόντανε ένας αρσενικός επιβήτορας.

Αυτή ήταν και η τελευταία του μετακόμιση. Ποιος στη χάρη του. Αυτοκράτορας!! ή καλύτερα πασάς ανατολίτης με το χαρέμι του.  Όλη τη μέρα γλουγλού, γλουγλου και βάτεμα και ξανά γλουγλού γλουγλού και βάτεμα. 

Και ο καιρός περνούσε.... Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο και πάλι χειμώνας με τις γιορτές , χαρά για τους ανθρώπους, αλλά θρήνος για τις γαλοπούλες. Όλο το κοτέτσι πουλήθηκε εκτός από μια γαλοπούλα, που πήραμε σε ανταμοιβή των υπηρεσιών του γλουγλού για το εορταστικό μας τραπέζι.

Άντε και εις άλλα με υγεία!!

Αργύρης Χατζηκυπραίος

ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ.... ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ 3 " Ο ΛΕΩΝ "

Ο ΛΕΩΝ 

(ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ "ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ")

ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΉ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ήταν μέρες που είχε αρχίσει η περίοδος του κυνηγίου και οι απανταχού της Ελλάδος κυνηγοί ετοίμαζαν τα όπλα τους και τα φυσεκλίκια τους, για να αποδείξουν τη σκοπευτική τους δεινότητα αλλά και μια ευκαιρία να ξεφύγουν από τη καθημερινότητα της πόλης.

Αναφέρομαι στη πόλη γιατί στα χωριά το κυνήγι το έχουν  στο αίμα τους και οι κυνηγότοποι είναι μια δρασκελιά από το σπίτι τους. Η καραμπίνα δε λείπει από κανένα σπίτι.

Όταν έρθει η εποχή ο αγροφύλακας θα μαζέψει τούς υποψήφιους κυνηγούς  για να τους επιστήσει τη προσοχή σε ποιες περιοχές επιτρέπεται το κυνήγι. Τώρα, όσο για τα περάσματα, τα ξέρουν όλοι και ποιος λίγο, ποιος πολύ, όλο και κάτι κουβαλάνε, ας είναι και χορταράκια φρεσκοκομμένα. Μέχρι και σαλιγκάρια.

Στις πόλεις όμως τα πάντα αλλάζουν!

Έτσι λοιπόν δυο φίλοι πρωτευουσιάνοι, με καραμπίνες τελευταίας τεχνολογίας και αισιοδοξία ότι όλα τα θηράματα θα ποζάριζαν μπροστά στις κάννες, μετά από μια πιο ώριμη σκέψη αποφάσισαν ότι ένας σκύλος θα ήταν απαραίτητος για το ξετρύπωμα της άτυχης λείας τους τρόπαιο της κυνηγετικής τους δεινότητας.

Που όμως να βρεθεί σκύλος κατάλληλος; Κυνηγόσκυλα στη πόλη σπανίζουν και βασικά δε δανείζονται. Έτσι η πιο ανώδυνη λύση ήταν ο "ΛΕΩΝ"

Ο Λέων ήταν ένα καλό σκυλάκι, δηλαδή για να ακριβολογούμε ήταν ένας ευμεγέθης σκύλαρος της τεραστίας οικογένειας των κόπρων! Γαύγιζε τους άγνωστους και κούναγε την ουρά του στα παιδιά και σε κάθε φιλική χειρονομία ή γλυκόλογα, λες και καταλάβαινε τι του έλεγαν. Άρχοντας στην αυλή του αλλά ψόφαγε για βόλτα με το λουράκι και ειδικά όταν κάθονταν καμαρωτός στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου.

Με το σκεπτικό ότι, σκύλος είναι, όλο και κάποια μυρωδιά θα πιάσει, όλο και κάτι θα ξετρυπώσει, αποφασίστηκε  η συμμετοχή του στη κυνηγετική εξόρμηση.  Φόρτωσαν λοιπόν το αυτοκίνητο με όλα τα απαραίτητα. Όπλα παλάσκες, κολατσιό, έτσι για τη λιγούρα, απαραίτητα νερό και μπύρες στο φορητό ψυγειάκι με παγοκύστεις και ξεκίνησαν με αισιοδοξία και μια εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, που τύφλα να 'χει ο Ράμπο.

Κάποτε, κατάφεραν να ξεφύγουν από το κλοιό της μεγάλης πόλης και να βρεθούν στην εξοχή. 

Βέβαια οι ντόπιοι ήδη είχαν επιστρέψει από το κυνήγι τους και ετοιμάζονταν να απολαύσουν ,ένα δείγμα από τους κόπους τους στο τοπικό ταβερνάκι, με κρασάκι, μπυρίτσα ή ό, τι άλλο απαιτούσε η παρέα.

Αλλά για τους φίλους μας αυτά ήταν ψιλά γράμματα, δε βαριέσαι! Άμα είσαι μάγκας είσαι και παντός καιρού.

Παρκάρισαν λοιπόν το αμάξι, άνοιξαν τις πόρτες και ο Λέων ξεχύθηκε έξω σαν τρελός. Χοροπήδαγε, έτρεχε ασταμάτητα, πάντα όμως κοντά στα αφεντικά του, έτσι για σιγουριά μη του τη κοπανίσουν ξαφνικά. 

Βγήκαν λοιπόν οι καραμπίνες, φορεθήκαν οι παλάσκες μπήκαν τα φυσίγγια στη θαλάμη και η αδρεναλίνη άρχισε να ανεβαίνει!

Η μεγάλη ώρα είχε φτάσει. 

Έπρεπε να δοκιμαστεί και η αντίδραση του "ΛΕΩΝ" στις ντουφεκιές. Έτσι έπεσε το πρώτο σμπάρο στον αέρα.

Ο Λέων τρόμαξε, σταμάτησε απότομα το τρέξιμο και κατουρήθηκε,  Στο δεύτερο σμπάρο χέστηκε με το τρίτο, μπήκε μέσα στο αυτοκίνητο και περίμενε να γυρίσουν στο σπίτι. 

Έτσι τελείωσε άδοξα η κυνηγετική καριέρα του "ΛΕΩΝ". Όσο για τους επιδόξους κυνηγούς δε κατάφεραν να φέρουν ούτε φτερό, έτσι για δείγμα της σκοπευτικής τους δεινότητας.

Τη κατάσταση έσωσε ένα χασάπικο με λαχταριστές ντόπιες μπριζόλες που γύρισαν στην πρωτεύουσα εν είδη τροπαίου και ήταν ένας απίθανος μεζές και ευκαιρία για ένα μικρό ξεφάντωμα φίλων σε μια ήρεμη, τότε, περιοχή της Αθήνας!!!

Όσο για το ¨ΛΕΩΝ" για όλη του αυτή τη ταλαιπωρία ανταμείφθηκε πλουσιοπάροχα με κόκαλα μη επιμελώς ξεκοκαλισθέντα και διορίστηκε φύλακας σε εργοστάσιο στο Πικέρμι, παρέα με έμπειρα σκυλιά φύλακες -κέρβερους, με τα καλούδια τους και η καλύτερη παρέα  σε κάθε βάρδια!!!

Αργύρης Χατζηκυπραίος

ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ... ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - Ιστορία 1 Η ΚΑΤΡΟΎΛΑ

 ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ... ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ

Ιστορία 1 Η ΚΑΤΡΟΎΛΑ 

Το παλικαράκι της ιστορίας μας ήταν ένας μικροπαντρεμένος λεβέντης με μυαλό ξυράφι, μπράτσα σιδερένια που βγήκε απότομα στη βιοπάλη και μάλλον τα κατάφερε καλά. Από τη μια η ανάγκη για επιβεβαίωση της αξίας του και από την άλλη η ανάγκη για μια αξιοπρεπή διαβίωση του είχαν διδάξει περισσότερα από ότι τα σχολικά θρανία. Με έφεση πάντα στα θετικά μαθήματα και τι όμορφες γυναίκες!

. Και τι δεν έκανε στη ζωή του! Βλέπεις βοήθησε και ο στρατός που ήταν μεγάλο σχολείο. 

Ένα θέμα που γνώριζε καλά ήταν η ηλεκτρολογία και το εκμεταλλεύτηκε κατά κόρον. Βρέθηκε και μια σταθερή δουλειά σε φάμπρικα, που την εποχή εκείνη μπορεί να ήταν πιο κουραστική αλλά  τουλάχιστον δεν υπήρχε το σημερινό άγχος. 

Σιγά σιγά η κατάσταση άρχισε να στρώνει. 

Όχι βέβαια τίποτα σπουδαία πράγματα αλλά για μια αρχή καλά ήταν. Βέβαια και τα όνειρα περί επιστημονικής καριέρας πέρασαν σε τρίτη ή και τέταρτη θέση. Θέλανε λεφτά και αυτό το  είδος την εποχή εκείνη ήταν πολυτέλεια. Έτσι πέρασε στη βιοπάλη.

Την εποχή εκείνη υπήρχαν δουλειές και μάλιστα αρκετές, μια και η ανάπτυξη, είχε αρχίσει να βαράει κόκκινο και οι διαθέσιμοι που έκοβε η γκλάβα τους δύσκολα καταδέχονταν τη φάμπρικα κυνηγώντας .μια θέση στο δημόσιο υποχείριο κάποιου Μαυρογιαλούρου.

Αν είχες και συστατική επιστολή έπιανες αμέσως δουλειά. Προϋπηρεσία και σαχλαμάρες ποιος τα λογάριαζε. Έλεγες τα προσόντα σου και σε προσλάμβαναν αμέσως!

Ρε και να δεις όμως που όλα είναι μέσα στο μυαλό. Όλα για όλα! Από την πρώτη μέρα προσαρμόστηκε. 

Αξίωμα του ήταν ένα και μοναδικό.

Αφού κάποιος μπορεί να κάνει κάτι, γιατί να μην μπορεί κι αυτός;

Σε ένα μήνα ήταν εξπέρ στη δουλειά αν και η αξία του είχε φανεί από τις πρώτες μέρες.

Έτσι λοιπόν από τη μια ένας σταθερός μισθός με προοπτική ανόδου και εξέλιξης και από την άλλη μια δεύτερη δουλειά με ηλεκτρολογικά ή πες το καλύτερα ηχητικά συστήματα σε πονηρά στέκια, μπαράκια, καμπαρέ φτηνιάρικα, που άφηναν όμως γερό μπαγιόκο και το σπουδαιότερο ήταν όλα μαύρα. 

Αυτό ήταν. Ήρθε και κονόμισε, βολεύτηκε και από σπίτι, μικρό μεν αλλά με όλες τις ανέσεις!

Ο ερχομός του μπόμπιρα ήταν ένα μεγάλο γεγονός αλλά και μεγαλύτερη ευθύνη που στη λαϊκή γλώσσα θα πει πιο πολύ δουλειά και λιγότερος ύπνος. 

Ο μπόμπιρας μεγάλωνε και ήρθε και η ανάγκη για ένα σύγχρονο πλυντήριο.

Ο πιο κατάλληλος χώρος ήταν η τουαλέτα. Έπρεπε όμως να θυσιάσουν το μπιντέ, αν και ο πιτσιρικάς βολεύονταν λόγω ύψους και κατούραγε με κάποια μικρή προσπάθεια και έτσι τη γλύτωνε το παντελονάκι του και το σπίτι από τις μπλάνες στο πάτωμα!

Έπιασε λοιπόν το παλικαράκι, μια και πιάναν τα χέρια του όπως είπαμε, είχε όμως και όλα τα εργαλεία γιατί ήξερε καλά ότι τα εργαλεία κάνουν το μάστορα και έτσι αποσύνδεσε το μπιντέ και στη θέση του μπήκε το πλυντήριο. Ο μπιντές τραβήχτηκε στο φις μέχρι να βρεθεί η ευκαιρία να πεταχτεί στα σκουπίδια και ο χρόνος να ξεκουραστεί λίγο το παλικαράκι γιατί το σώμα έχει κι αυτό τα όρια του

Ο μπόμπιρας πέρναγε ξαναπέρναγε και τον κοίταζε περίεργα. Που στην ευχή βρέθηκε εδώ. Τον κοίταζε, τον ξανακοίταζε, τον έφερνε βόλτα ώσπου στο τέλος αμίλητος έφυγε.

Την άλλη μέρα το πρωί είχε ξημερώσει η Άγια Κυριακή της ξεκούρασης και μετά το πρωινό καφέ ήρθε και η ώρα για το πέταγμα του μπιντέ.

Και τότε έγινε το θαύμα. Σηκώνοντας τον φάνηκε μια μεγαλοπρεπής κατρούλα και φυσικά ο ένοχος ήταν φως φανάρι ο μπόμπιρας και το δίκιο του βουνό!. Εγώ σου λέει εδώ κατουράω, το που πάνε τα ζουμιά είναι αλλουνού παπά βαγγέλιο!!

Από τότε όποτε μας λέει αυτή την ιστορία πάντα γελώντας συμπληρώνει; Η Τσουτσούνα φάντασμα ξαναχτυπά

Χατζηκυπραίος Αργύρης

ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ... ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ 2 - Ο ΣΥΝΑΓΕΡΜΌΣ

 ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ... ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ 2

Ο ΣΥΝΑΓΕΡΜΌΣ 

καρυδιές και πλατάνια οριοθετούν το κτήμα.

Θα σας πω μια ιστορία που έζησα και όχι μόνο με παραξένεψε αλλά και με ευαισθητοποίησε πολύ απέναντι στα ζώα. Βλέπεις σαν άνθρωπος της πόλης τα χούγια των ζώων μου ήταν από εντελώς άγνωστα ως απόμακρα. 

Σαν αυτές τις ιστορίες που διαβάζουμε. 

Μετά από μια χαλαρή μέρα στην επαρχία, κάπου στην Αργολίδα, σε ένα μέρος που συνδύαζε επαγγελματική έδρα και σπίτι με έξη στρέμματα κτήμα από τη πίσω μεριά με καρυδιές , καλαμιές και ένα ποταμάκι που οριοθετούσε τη περιοχή που από μόνο του υποδηλώνει ένα παράδεισο για κάθε λογής ζωντανό πλάσμα. Το πώς μαζεύτηκαν εκεί τόσα γατιά δεν είναι και τίποτα παράξενο, αφού εκτός από το φυσικό κυνήγι που προσφερόνταν για τα συμπαθή αιλουροειδή, που είχαν εξαφανίσει από αρουραίους μέχρι σαύρες υπήρχε και η φιλοζωία της διεύθυνσης που πρόσφερε γάλα και γατοτροφή.

Μετά λοιπόν από το σχετικό φαγοπότι, έφτασε και η ώρα κλεισίματος του μαγαζιού και η προετοιμασία για το βραδινό ύπνο. Μπροστά ήταν το μαγαζί με τη πρόσοψη - τζαμαρία που είχε και ένα σημείο που δεν μπορούσε κάποιος να φτάσει χωρίς να διαλύσει τα πάντα.

Τα δύο σκυλιά περιορίστηκαν στο χώρο τους, γιατί το βράδυ αγρίευαν και ήταν πολύ επιθετικά σε άγνωστους, μη φάνε και κανένα κατά λάθος και άντε να βρεις άκρη.

Η Λίζα ήταν ένα καθαρόαιμο  λαμπραντόρ και ο γιός της ο Λέων διασταύρωση με ποιμενικό.

Στο τέλος σβήσανε τα φώτα, αφού πρώτα ελέγχθηκε  ο χώρος για κανένα γατάκι που αν και τους απαγορεύονταν η είσοδος, όλο ξέφευγε κανένα και κρύβονταν με την ελπίδα να του δώσουμε κανένα Extra μεζέ. 

Ανάψαμε  λοιπόν τα φώτα ασφαλείας και κλείνοντας την πόρτα, ενεργοποιήσαμε το διζωνικό συναγερμό προστατεύοντας το μαγαζί από κάθε επιβουλή , που ήταν κατ' ευθείαν σε σύνδεση με την υπηρεσία security και την ασφάλεια στο Άργος. 

Αυτό όμως είχε και ένα , ας πούμε, μειονέκτημα. Κάθε λάθος κίνηση ενεργοποιούσε το σύστημα, που, εκτός από το κωδικό ανάκλησης, απαιτούσε τηλέφωνο για αναφορά λάθους σχετικό pin και γενικά ένας σχετικός αναπόφευκτος χαμός!

Μετά από λίγες μπούρδες της τηλεόρασης, ήρθε ο γλυκός ύπνος, που έτσι από ένστικτο, πάντα ήταν ελαφρύς. 

Αυτό που με πέταγε από το κρεβάτι, πάντα, ήταν ένας θόρυβος εκτός των συνηθισμένων του σπιτιού. Έτσι και τώρα πετάχτηκα από ένα νιαούρισμα. Επαναλήφθηκε και σηκώθηκα. Ακολουθώντας το έφτασα στη συρόμενη πόρτα που χώριζε το μαγαζί από το σπίτι. Κοίταξα από τη χαραματιά που άφηνε η πόρτα που επίτηδες δεν την κλείναμε τελείως. Ησυχία!!! Έξω όμως και πράγμα παράξενο, ήταν μαζεμένα πάνω από 20 γατιά απλωμένα και στραμμένα προς το μαγαζί. Στάθηκα για λίγο χωρίς να αλλάζει τίποτα και επέστρεψα στην άνεση του κρεβατιού, αλλά με τις αισθήσεις αρκετά τσιτωμένες.

Δεν πέρασε λίγη ώρα και τα νιαουρίσματα ακούστηκαν πιο έντονα και αυτή τη φορά, συνοδεύτηκαν από τις άλλες γάτες, αλλά και κάτι θόρυβοι παράξενοι. Σε χρόνο μηδέν βρέθηκα στη πόρτα και μου σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο. Ένα μικρό γατάκι, ένας θεός ξέρει πώς είχε βρεθεί ανάμεσα σε ένα κενό της βιτρίνας και του γραφείου. Σαλτάριζε όσο ψηλά μπορούσε, χωρίς ευτυχώς να γίνεται αντιληπτό από τον αισθητήρα κίνησης. Με τα νύχια του, προσπαθούσε να σκίσει το τζάμι και να βγει έξω στη φεγγαρόλουστη φωτεινή νύχτα για να πάει με την υπόλοιπη κομπανία για το καθιερωμένο τους κυνήγι. Έτσι και ξέφευγε λίγο, θα γίνονταν ο μεγάλος χαμός. Συναγερμός τηλέφωνα και άντε βρες άκρη.

Σε πρώτη φάση αφαιρέσαμε το συναγερμό και με υπερπροσπάθεια μετακινήσαμε το βαρύ πάγκο γραφείο και πριν προλάβουμε να το καθοδηγήσουμε προς την έξοδο, στριμώχτηκε κάτω από τα ράφια. απομακρυνθήκαμε, αλλά δεν έσκαγε μύτη και τελικά η κόρη μου το ανακάλυψε σε κάποιο δύσκολο σημείο. Έβαλε το χέρι της να πιάσει το τρομοκρατημένο γατάκι, ενώ έξω γίνονταν ο κακός χαμός από τα νιαουρίσματα, το γαύγισμα του σκύλου στην απέναντι φάρμα, που μάλλον ειδοποίησε τα δικά μας στη πίσω πλευρά του οικήματος που άρχισαν να γαβγίζουν σαν λυσσασμένα. Σαν να πατήθηκε κάποιος αόρατος συναγερμός, όλα τα σκυλιά της περιοχής άρχισαν να γαβγίζουν και οι γάτες σαν επιτροπή υποδοχής είχαν πλησιάσει στην είσοδο του μαγαζιού συμμετέχοντας στη γενική αγωνία. 

Τελικά το γατάκι, μη έχοντας που αλλού να στραφεί, γαντζώθηκε πάνω στο χέρι της κόρης μου μπήγοντας τα νύχια του στο κρέας και δαγκώνοντας δεξιά και αριστερά σαν καθαριστήρας τζαμιών αυτοκινήτου. Και δεν έλεγε με τίποτα να ξεκολλήσει παρ'  όλο που η πόρτα ήταν διάπλατα ανοιχτή.

Σαν λύση απελπισίας, του χούφτωσα τη μουσούδα, προσέχοντας να μην του κάνω κάποια ζημιά και μη βρίσκοντας άλλη λύση, γραπώθηκε στο χέρι μου φεύγοντας από το χέρι της κόρης μου. 

Ο πόνος ήταν οξύς ανυπόφορος μεν αλλά υποφερτός δήθεν για λόγους ανδρισμού. Βγήκα έξω από το μαγαζί, ανάμεσα στις γάτες που ή με ευχαριστούσαν ή με βρίζανε. Που να ξέρω;

 Ένα βουητό από αλυχτίσματα σκύλων, νιαουρίσματα, εμένα να βρίζω εκτός εαυτού και ένα γατάκι κατατρομαγμένο που το ρημάδι δεν ξεκόλλαγε αλλά δάγκωνε συνέχεια!!

Με τα πολλά τινάχτηκε από το χέρι μου και προσγειώθηκε ανάμεσα στις άλλες γάτες και όλες μαζί εξαφανίστηκαν πίσω από το σπίτι. στις καλαμιές 

Και ω του θαύματος! Μετά από μερικά δυνατά γαυγίσματα από τα σκυλιά μας, σταμάτησαν και τα άλλα και μια ξαφνική ησυχία απλώθηκε στη περιοχή. Τι είδους επικοινωνία ήταν αυτή; λες και έπεσε σήμα για λήξη συναγερμού!

Καυτηρίασα το χέρι μου που είχε γίνει κιμάς από το μασούλημα και αυτό ήθελε κουράγιο για να ξεπεραστεί το ανυπόφορο τσούξιμο. Ευτυχώς που έμαθα στη φάμπρικα να βρίζω με άνεση και έτσι εκτονώθηκα. Μπαντάρισα το χέρι, ασφαλίσαμε το μαγαζί, βάλαμε πάλι το  συναγερμό και ρίξαμε κάτι ύπνους ΑΑ!!

Σε λίγο ο ήλιος θα έδιωχνε τα σκοτάδια της νύχτας, όσα δεν μπορούσε να φωτίσει η πανσέληνος.

Μια καινούρια μέρα έφθασε!!

Χατζηκυπραίος Αργύρης

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΙΣ ΑΠΑΤΕΣ

 ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΙΣ ΑΠΑΤΕΣ

Ο απατεώνας είναι ένα είδος που επιβιώνει σε κάθε εποχή και κάθε κατάσταση. Σαν το χωρικό που σπέρνει και λιπαίνει το χωράφι και αυτό του αποδίδει καρπούς!!!

Όσο πιο δύσκολα είναι τα χρόνια που περνάμε, όσο πιο δύσκολα βγαίνει το μεροκάματο, όσο τα οικονομικά αποθέματα των κόπων μιας ζωής βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο, τόσο πιο ευάλωτοι γινόμαστε στους απατεώνες. Επιστήμη ολόκληρη από τα παλιά χρόνια. Και πιστέψτε με την πατάνε και σαϊτοδέλφινα. Έτσι στα μουγκά, μην τυχόν και κάποιος άλλος προλάβει και πάρει τη θέση τους. 

Βέβαια τώρα μορφωθήκαμε και δουλεύουμε και σε computer,μάθαμε και ξένες γλώσσες και επικοινωνούμε με όλο το κόσμο. Να μας πιάσουν εμάς κορόιδο χα!!!   Ναι ρε φιλαράκια μου από όλη την υφήλιο. Εγώ ο διάσημος!!!!. Με τα χιλιάδες like. Εγώ να τη πατήσω, με τόσους φίλους, δεν είναι δυνατόν!!! Πόσοι και πόσοι κοιμούνται και ξυπνάνε με αυτή τη πεποίθηση.. Και μπράβο!!! Αφού το λένε έτσι και θα είναι!!

Σίγουρα;

Τρίχες!!!!   Ναι τρίχες, γιατί φιλαράκια σου είναι αυτοί που έχεις επαφή στη πραγματική ζωή, τους έχεις δει τους έχεις σφίξει το χέρι, έχεις πιει ένα καφέ μαζί τους ή ένα ποτούλι λίγο έτσι που να ανοίξουν τα σώψυχα, να πούνε και τίποτα μεταξύ τους, ακόμα και να γνωριστούν οικογενειακά και εκ πείρας ομολογώ πως δημιούργησα εκλεκτούς φίλους που τιμώ και με τιμούν.

Από άλλους να φυλάγεσαι!! Περιστασιακούς φίλους που κάτι θέλουν. τον επίμονο, τον έντονο και αδοκίμαστο στο χρόνο και στη πράξη!

Αλλά ας δούμε μερικούς από τους άπειρους που υπάρχουν τρόπους απάτης

Επιχείρηση ολόκληρη ο παπατζής... Ο βασικός παίχτης, ο καλός σύμβουλος, το φιλοθεάμων κοινό που αυξάνονταν συνεχώς για να δούνε το κορόιδο που μοιράζει λεφτά και όλα αυτά μέχρι να τσιμπίσει το κατάλληλο θύμα. Έτσι και πέσει στα νύχια της σπείρας την έβαψε. Δε χρειάζονταν πολύς χρόνος που με το σύστημα λίγου κέρδους και μεγαλύτερης χασούρας τα χαμένα χρήματα γίνουν αρκετά. Τότε κάποιος της σπείρας φωνάζει "Αστυνομία" και σε χρόνο ρεκόρ όλοι εξαφανίζονται και μένει το θύμα μπουκάλα και τις πιο πολλές φορές άφραγκο, αλλά βασικά θύμα της απληστίας του

Και μια απάτη παλιότερης εποχής τότε που ο κόσμος έφτιαχνε το κοστουμάκι του  και τα εγγλέζικα κασμίρια ήταν  ότι το καλύτερο  όχι ότι δεν τους σκίσαμε με τα δικά μας 3Δ του Δημητριάδη, αλλά ας όψονται οι δικοί μας απατεώνες που φρόντισαν για την αποβιομηχανοποίηση της χώρας 

Ο απατεώνας αυτού του είδους δρα μόνος του. Παρουσιάζεται σαν ναυτικός και έχει αφορολόγητα υφάσματα, ραδιοφωνάκια, γυαλιά, ρολόγια και ότι άλλο μπορεί να περάσει από ένα τελωνείο, αλλά και να βρίσκεις απομιμήσεις στην αγορά, τις μαϊμούδες όπως λέμε σήμερα

Σίγουρα τα πιο πολλά ήταν "μάπα το καρπούζι" αλλά και τα "λιγούρια" πιο πολλά και πάντα η ανταλλαγή γίνονταν είδος με χρήμα χέρι με χέρι και άντε πιάστον. Και έμενε το θύμα με το SEIKO που ήταν SFIKO, Το SANYO που ήταν SANKYO, το ύφασμα που ήταν μια σταλιά τυλιγμένο σε μπόλικο στρατζόχαρτο και το μόνο που φαινόνταν μια χαρά, ήταν στην ούγια το MADE IN ENGLAND. Αλλά μη ξεμακραίνουμε. Ακόμα και σήμερα βασικά Ρομά, σε μια χαρτοπετσέτα τυλιγμένα επιμελώς, λίγα ή πολλά απαστράπτοντα χρυσά κοσμήματα, δήθεν κλεμμένα σε μια τιμή λογική για φτωχοκακόμοιρους  που θέλουν να το παίξουν περιστασιακοί κλεπταποδόχοι και αν τους καταφέρουν να ξεκινήσουν το παζάρεμα καλά να πάθουν!! Θα έχουν ένα υπέροχο ενθύμιο της αμέτρητης βλακείας τους!!

Άλλο σπάνιο κόλπάκι απάτης είναι οι χαρτοπαίκτες. Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, παίζουν ήσυχα ήσυχα το χαρτάκι τους ή και το ταβλάκι τους, μέχρι που τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται πιο ενδιαφέροντα με φωνές, έντονες αντιδράσεις, πονταρίσματα που όσο πήγαιναν γίνονταν πιο χοντρά, μέχρι που ο ένας για να καλύψει το ποσό που ήθελε έβγαζε από το λαιμό του, την χοντρή ολόχρυση αλυσίδα, αξίας σίγουρα αρκετές φορές πιο πάνω από το ποσό που κάλυπτε. Ο αντίπαλος φυσικά αρνούνταν και με βλέμμα δήθεν απόγνωσης απευθύνονταν προς το φιλοθεάμων κοινό. "Είναι κανείς γι' αυτό" Ε λοιπόν σας πληροφορώ ότι ήταν απάτη που έπιανε. Το θύμα έφευγε για να βρει ειδικό για να εκτιμήσει την υπεραξία της σαβούρας που ψώνισε, κυριολεκτικά από σβέρκο, και  οι απατεώνες γίνονταν μπουχός και ξεκινούσαν για μια νέα επιχείρηση.

Φυσικά να μη πούμε για τα καρέ στις άπειρες (κάποτε;) χαρτοπαιχτικές λέσχες, νόμιμες και παράνομες, που έτσι και βρίσκονταν το φορτωμένο θύμα στήνονταν με το ανάλογο επιτελείο που με λίγο γλύκαμα, του παίρναν και τα σώβρακα.

Αλλά στο γενικό κλίμα ήταν και οι μπουκαδόροι που βούταγαν από μαγαζιά σακάκι και γιλέκο, τα φόραγαν και πούλαγαν σαν καθαρά δικό τους το σακάκι, τσίλικο και σέ τιμή ευκαιρίας.

Ότι μπορεί κανείς να βουτήξει. Του άλλου του κλέψανε όλα τα πράσα από το χωράφι και κάποιος που είχε στην απληστία του αγοράσει μεγάλη ποσότητα έσπευσε να να βρει αγοραστές και έπεσε πάνω στο θύμα. Έτσι και φτάσανε στον ένοχο.

.Καλά, για απατεώνες και απάτες και τέτοιου είδους περιστατικά θα μπορούσα να σας λέω ασταμάτητα., αλλά προτιμώ να τα πούμε σαν ευτράπελα κάποια άλλη φορά.

Σήμερα η απάτη άλλαξε και έγινε ηλεκτρονική, χωρίς αυτό να αλλάζει όλο το σκηνικό. Θύτης και Θύμα.

Το παρακάτω το βρήκα στο ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου "Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία" και το παραθέτω αυτούσιο

* Πήρα το εξής μέιλ από την κ. Κρισταλίνα Γκεοργκίεβα, την πρόεδρο του ΔΝΤ και το παραθέτω για να ζηλέψετε, που εσάς σας στέλνουν μέιλ μόνο τίποτα χήρες Αφρικανών προέδρων ή δικτατόρων.

Όπώς θα δείτε, η κυρία Γκεοργκίεβα μου προτείνει αποζημίωση επειδή υπήρξα θύμα διαδικτυακής απάτης (μια απάτη με θέμα την απάτη είναι άραγε μεταπάτη;)

Προσοχή: Αγαπητέ κάτοχο email!

Καλώς ήρθατε στο επίσημο e-mail του I.M.F. ΚΥΡΙΑ. ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ. ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΝΑ ΓΕΩΡΓΙΕΒΑ. Η ΕΚΘΕΣΗ ΜΑΣ: UBT (UNION BANK OF TOGOLESE)

Είμαι η κυρία Kristalina Georgieva, Διευθύντρια και Πρόεδρος (IMF) της Akodessewa-Togo. Θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) στην Ουάσιγκτον, DC, ΗΠΑ επισκέφτηκε τη χώρα μας για να μελετήσει τη διερεύνηση διαδικτυακής απάτης. Λάβατε αυτές τις πληροφορίες σήμερα επειδή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου σας βρέθηκε στη λίστα των θυμάτων απάτης σε αυτήν τη χώρα.

Πρόσθετες πληροφορίες (IMF), Washington, DC. αποζημιώνει όλες τις χώρες που ήταν απατεώνες στη χώρα μας και η διεύθυνση email σας βρέθηκε σε αυτές τις λίστες θυμάτων. Ετσι! Η τράπεζά μας έχει εμπιστευθεί (ΔΝΤ) τη μεταφορά του κεφαλαίου αποζημίωσής σας με τη χρήση μεθόδων ΚΑΡΤΑΣ ΑΤΜ ή ΕΜΒΑΣΜΑΤΟΣ.

Παρατηρήσαμε ότι ορισμένοι κουκουλοφόροι/απατεώνες χρησιμοποιούν το όνομα αυτής της τράπεζας για να μιμηθούν τα χρήματα και να αποτρέψουν χρήματα και να αποτρέψουν τα χρήματα των πελατών μας. Σε αυτήν την περίπτωση, θα σας συμβουλεύσουμε να αγνοήσετε οποιαδήποτε επικοινωνία μέσω email/τηλεφώνου με οποιονδήποτε/οργανισμό που ισχυρίζεται ότι να έχετε στην κατοχή σας το ταμείο σας.

Ωστόσο, αποφασίσαμε να μεταφέρουμε αυτό το κεφάλαιο στο λογαριασμό σας στο ποσό των 1.500.000,00 $ (Ένα εκατομμύριο πεντακόσιες χιλιάδες δολάρια) χρησιμοποιώντας μια κάρτα Visa ATM ή τις μεθόδους WIRE TRANSFER. Δεν θα μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε αυτήν την πληρωμή χρησιμοποιώντας μόνο τη διεύθυνση email σας.
Θα επεξεργαστούμε δεόντως την αίτησή σας για την απαίτηση του κεφαλαίου σας και οι διακανονισμοί θα γίνουν κατόπιν πιστοποίησης και επαλήθευσης των στοιχείων σας ανάλογα, καθώς έχουμε στην κατοχή μας τα μέσα πληρωμών για το ποσό των 1.500.000,00 δολαρίων σε εσάς. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα απτό αυτήν τη στιγμή χωρίς να λάβουμε κάποιες απαραίτητες πληροφορίες από εσάς, όπως ορίζεται στα τραπεζικά μας πρωτόκολλα λειτουργίας και για το σκοπό αυτό, θέλουμε να διαβάσετε προσεκτικά και να συμπληρώσετε τις κατάλληλες πληροφορίες στα παρακάτω κενά για να διευκολύνετε την άμεση επεξεργασία των αξιώσεων σας ανάλογα.
Τώρα πρέπει να επιλέξετε μία από τις 2 παρακάτω επιλογές, αφού θέλετε να αποκτήσετε το χρηματικό επαθλο σας;

(1).Τράπεζα για τραπεζικό έμβασμα. (Το συνολικό σας χρήμα θα μεταφερθεί απευθείας στον τραπεζικό σας λογαριασμό).
(2).Κάρτα ATM (Το συνολικό σας χρήμα θα πιστωθεί σε μια κάρτα ATM Visa και θα παραδοθεί στη διεύθυνση κατοικίας σας).

ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΦΟΡΜΑ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΙΚΑΙΟΥΧΟ ΤΩΝ ΔΗΜΕΝΟΜΕΝΩΝ ΚΕΦΑΛΑΙΩΝ ΓΙΑ ΕΠΑΛΗΘΕΥΣΗ.
ΤΟ ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ ΣΟΥ……………………………..
Η ΧΩΡΑ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΣΑΣ……………
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΣΑΣ………………………
ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΕΙΣ EMAIL…………..
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟΠΟΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ……………….
ΤΗΛ………………ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΑΞ…………………  ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ… …………………………………………
ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟΥ Ή ΙΣΧΥΟΣ ΔΕΛΤΙΟΥ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ………

Επικοινωνήστε αμέσως με την ΗΝΩΜΕΝΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ, επειδή το Ταμείο σας έχει πλέον Εγκριθεί,
Τώρα επικοινωνήστε με τον Διευθυντή της UNITED BANK FOR AFRICA,
του οποίου το όνομα είναι ο κύριος Segun Agbaje
E-mail (******)
Τηλ: +228*********

Επικοινωνήστε μαζί τους τώρα και λάβετε το δικό σας Συνολικό κεφάλαιο 1.500.000.00 $ USD. Πριν να είναι αργά!!.
Ώρες λειτουργίας Δευτέρα έως Παρασκευή: 07:45 έως 17:00 Σάββατο 9:00 – 13:00
Με τους καλύτερους χαιρετισμούς MRS. KRISTALINA GEORGIEVA (ΔΝΤ) Πρόεδρος

Mόνο που δεν ξέρω τι είναι αυτά τα «δημενόμενα κεφάλαια».

......................................................................................................................................

Και φυσικά όλα αυτά είναι σταγόνα στον ωκεανό. 

Όσο υπάρχουν θύματα θα υπάρχουν απατεώνες που θα δρουν με κάθε τρόπο, και το παλιό και το καινούριο. Γι' αυτό  ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΕ ΑΠΑΤΕΣ ΚΑΙ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ. 

Είναι γλυκύτατοι, σε κολακεύουν και σου ροκανίζουν χρήματα, αξιοπρέπεια και ζωή. 

Δεν αναφέρθηκα σε πολιτικούς, γιατί σε ορισμένους, θα έπρεπε να βάλουμε το πρόσημο ΑΡΧΗ.....ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ!!

Χατζηκυπραιος Αργύρης