ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ.... ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ 10.... ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΠΡΑΓΜΑ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙΣ ΤΥΧΕΡΟΣ Ή ΜΗΠΩΣ ΕΜΕΙΣ ΦΤΙΑΧΝΟΥΜΕ ΤΗ ΤΥΧΗ ΜΑΣ;
Γεννήθηκα στα δύσκολα χρόνια αμέσως μετά το πόλεμο στο Μαιευτήριο Ρωσικό της Θεσσαλονίκης. Ξεκίνημα εβδομάδας , χαράματα Δευτέρας με διακοπή ρεύματος και τη στιγμή που άνοιγα τα μάτια μου, ω του θαύματος ήρθε το φως!
Όλοι με μια φωνή με καλωσόρισαν "καλότυχο, καλότυχο".
Ένα τόσο δα ανθρωπάκι που σε λίγο καιρό φασκιωμένο με τις πεντακάθαρες πάνες, ξεκίναγε για το παλάτι του στα προσφυγικά παραπήγματα της Τούμπας.
Εκεί άλλα καλωσορίσματα "Καλώς τον εντεροκωλίτη".
Και γιατί αυτή η προσωνυμία; Απλά σαν ένα άλλο δείγμα της τύχης που με συντρόφευε πριν ακόμα γεννηθώ.
Στο κρατικό τότε νοσοκομείο, ενώ η μητέρα μου ήταν έγκυος στην αφεντομουτσουνάρα μου τα σαίνια είχαν βγάλει τη διάγνωση για εντεροκωλίτη και ετοιμάζονταν για παρακέντηση. Ευτυχώς που βρέθηκε ένα γιατρουδάκι μαθητευόμενο, που της είπε στα κρυφά το πόρισμα των τότε μεγαλογιατρών και τη δική του γνωμάτευση, ότι αυτή η μικρή κοιλίτσα ήταν ένα χαριτωμένο μωράκι που έμελλε να σκοτώσει η βελόνα της παρακέντησης και αυτός αναλάμβανε να παρακολουθεί την κατάστασή της.
Όπως και έγινε, με αποτέλεσμα τη γέννηση μου! Τύχη, σύμπτωση, διαλέξτε ότι θέλετε.
Όμως αυτά τα πολύ δύσκολα χρόνια, σαν βρέφος ούτε που τα κατάλαβα. Με τις καθαρές μου πάνες φασκιωμένος όπως κάναν τότε τα μωρά, σαν ντολμάδες, με φασκιωμένα χέρια και πόδια, σαν ξυλάγγουρα, αλλά με πλήρη διατροφή, μητρικού γάλακτος!!
Όταν έφτασα τους 10 μήνες ζωής, φύγαμε με το καράβι, το πιο ασφαλές μέσο μεταφοράς εκείνη την εποχή, και ήρθαμε στην Αθήνα, σε ένα σπίτι σύγχρονο, με εσωτερική αυλή και ταράτσα, εκεί που ζούσε και η γιαγιά με πολλές φορές και συγκατοίκηση με άλλα ανύπαντρα μέλη της πολυπληθούς οικογένειας!!!
Εκεί και οι πρώτες μου αναμνήσεις από το κόσμο! Ένα μικρό παιδί στο κόσμο των μεγάλων πάντα είναι το χαϊδεμένο. Χατίρι δε μου χάλαγαν, αλλά ζούσα μέσα σε μια γυάλα. Είχα και του πουλιού το γάλα μέσα στη γενική ανέχεια. Ρούχα, από δεύτερο χέρι αλλά αρχοντικά. Ποδήλατο σπέσιαλ και αυτό δεύτερο χέρι, αλλά για μένα θησαυρός.
Και εδώ είναι η στροφή που λέμε. Όλα αυτά τα θεωρούσα τύχη, χωρίς να ζηλεύω κάτι καλύτερο, αλλά να έχω πάντα σαν στόχο να βελτιώνω τη δική μου ζωή χωρίς βοήθεια από κανένα.
Οι κανόνες μου σαφείς.
Σεβασμός στην οικογένεια των φίλων και η μπέσα στο λόγο μου.
Ούτε υπογραφές ούτε σαχλαμάρες! Σταράτες κουβέντες και αποφάσεις που με δέσμευαν.
Τύχη στο σχολείο, στο στρατό, σαν πολίτης στη δουλειά.
Το μόνο που έκανα ήταν να προλαβαίνω τη κίνηση κάθε λογής αντιπάλου και να φροντίζω πάντα να κάνω ο,τι έκανε ο άλλος, αλλά πάντα σε επίπεδο ευγενούς άμιλλας, πράγμα που έφερνε το σεβασμό που κατά βάση ακολουθεί την ικανότητα.
Βέβαια όλο και κάποια στραβή γίνονταν, αλλά πέρναγε αλώβητα.
Γιατί λοιπόν η καλή συνταγή να χαλάσει τώρα. Οι επιλογές μου ίσως και να μην ήταν μόνο καλή τύχη, αλλά και εμπειρία, ικανότητα, η ευχή της μάνας, ή εξυπνάδα που αποκτήθηκε μέσα από την ανάγκη επιβίωσης.
Και όσο περνάν τα χρόνια τόσο και περισσότερο πιστεύω ότι τη τύχη μας τη φτιάχνουμε εμείς, δεν αρκεί μόνο να γεννηθούμε σε μια ώρα τυχερή ή κάτω από ένα τυχερό άστρο, αλλά πάντα να ζυγίζουμε τις επιλογές μας με τέτοιο τρόπο ώστε κάθε αστοχία να έχει και μηδενικό αντίκτυπο.
Αργύρης Χατζηκυπραιος
