ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ....
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ 6 --
ΤΟ ΣΟΥΡΩΜΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ!
Είναι αλήθεια πως κάθε άνθρωπος για να ξεφύγει από τη ρουτίνα και το θάνατο από ανία αναπτύσσει μηχανισμούς για να ξεφύγει από τη πραγματικότητα. Δε γίνεται αλλιώς..
Έτσι χώρισα το κόσμο στα δικά μου μέτρα. Πάντα πιστός στις αρχές μου και ποτέ δεν μπέρδευα τις καταστάσεις γι αυτό και φιλίες σε άλλο φύλο κράτησαν πάνω από μισό αιώνα και συνεχίζουν ακόμα.
Ο φιλαράκος ο Σωτήρης καψούρης με τη Μαρία, με είχε φάει γιατί σαν κολλητή μου, θα ήταν εύκολο να τη πάρω από τη μάνα της και να κάνουμε μια εκδρομούλα ημερήσια, έτσι για να συσφιχθούν οι σχέσεις.
Δύσκολη περίπτωση και οι δυο τους, ο Σωτήρης από μια άτυχη συζυγική ιστορία που τα κέρατα του κόντευαν να φτάσουν στα σύννεφα και η Μαρία από μια μπερδεμένη σχέση με απροσδιόριστα μέχρι στιγμής αποτελέσματα. Αν μη τι άλλο, μια βολτούλα στην εξοχή πάντα ξελαμπικάρει το μυαλό, αναπνέεις καθαρό αέρα, αλλάζεις παραστάσεις, χώρια που απολαμβάνεις τα ουζο-τσιπουράκια σου με τοπικά εδέσματα.
Έτσι και έγινε. Η κυρά Πηνιώ έδωσε την άδεια και εγώ σαν συνοδό προσκάλεσα τη φίλη μου τη Ντίνα, άτομο έμπιστο, εχέμυθο και αποδεκτό από όλους.
Ο Σωτήρης βρήκε τα προσχήματα, πήρε την σχετική άδεια από τη σύζυγο, σχετικά εύκολα είναι η αλήθεια, αλλά μπροστά στη καψούρα, δεν υπολογίζεις ποτέ σε λεπτομέρειες.
Έγινε η συγκέντρωση και με το ευρύχωρο οικογενειακό αυτοκίνητο του Σωτήρη μετά από μια σύντομη ψηφοφορία ξεκινήσαμε για τα Σκορπονέρια!!
Ο δρόμος ήταν αυτός που πήγαινε για την Εύβοια. Ακόμα δεν είχε γίνει η εθνική οδός Αθήνας - Θεσσαλονίκης και όλα ήταν πιο αγνά και πιο φυσικά.
Χαζέψαμε για λίγο τα "τρελά νερά" και τραβήξαμε για τα Σκορπονέρια που είναι στη πλευρά της Βοιωτίας.
Καταπράσινες περιοχές, χωρίς το σημερινό οικιστικό οργασμό, χωρίς την διαολεμένη κίνηση , με πλαγιές γεμάτες κουμαριές και ένα γραφικό κεντράκι που ο πρόθυμος μαγαζάτορας, πήρε τη παραγγελιά μας και μας έφερε στα γρήγορα τα μεζεδάκια, έτσι που να μη δοθεί η ευκαιρία να αλλάξεις γνώμη.
Τώρα θες ο μεζές; θες η καλή παρέα; θες ο νταλκάς; το άφθονο ουζάκι; μας ξέφυγε η Μαρία. Και όταν λέμε μας ξέφυγε το εννοούμε σε κάθε διάσταση. Ξαφνικά την είδα να καταρρέει.
Ευτυχώς δε τα χάνω, παράγγειλα σκέτο καφεδάκι που της το πότισα με το ζόρι και τέλος την πήγα σηκωτή στο αυτοκίνητο που ήταν παρκαρισμένο κάτω από ένα δέντρο, με δροσούλα και ελαφρό αεράκι. Άνοιξα διάπλατα τις πόρτες, ξάπλωσα τη Μαρία σε αξιοθρήνητη κατάσταση.
Λασκάρισα τη ζώνη στο παντελόνι, ξεκούμπωσα λίγο το πουκάμισο και το σουτιέν. Εκεί και ανάσανε η Μαρία.
Άνοιξε λίγο τα μάτια της με είδε έσπασε ένα χαμόγελο και με ναζιάρικη φωνή μου είπε. "Αργύρη μη τρέχεις" και συνέχισε τον ύπνο της για κανένα τρίωρο που εμείς περιμένοντας την να συνέλθει δοκιμάσαμε όλους τους μεζέδες του μαγαζιού, κατεβάσαμε τα ουζάκια μας και όταν με το καλό σηκώθηκε η Μαρία, μετά από ένα σύντομο καφεδάκι ξεκινήσαμε για Αθήνα. Βλέπεις η αυριανή μέρα ήταν εργάσιμη.
Τη συνέχεια τη μάθαμε σύντομα!
Από τη στιγμή που φύγαμε από την Αθήνα μέχρι την επιστροφή μας, είχαμε από πίσω μας τρεις επαγγελματίες της παρακολούθησης που είχαν καταγράψει τα πάντα, αλλά η σούρα της Μαρίας τους χάλασε το σκηνικό.
Βαλτοί από τη γυναίκα του Σωτήρη που έψαχνε μετά μανίας να βρει αντίβαρο για το κέρατο που φόραγε στο Σωτήρη.
Έτσι αυτή η μάχη έληξε ισόπαλη.
Τέλος καλό, όλα καλά.
Αργύρης Χατζηκυπραίος
