Ο ΛΕΩΝ
(ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ "ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ")
Ήταν μέρες που είχε αρχίσει η περίοδος του κυνηγίου και οι απανταχού της Ελλάδος κυνηγοί ετοίμαζαν τα όπλα τους και τα φυσεκλίκια τους, για να αποδείξουν τη σκοπευτική τους δεινότητα αλλά και μια ευκαιρία να ξεφύγουν από τη καθημερινότητα της πόλης.
Αναφέρομαι στη πόλη γιατί στα χωριά το κυνήγι το έχουν στο αίμα τους και οι κυνηγότοποι είναι μια δρασκελιά από το σπίτι τους. Η καραμπίνα δε λείπει από κανένα σπίτι.
Όταν έρθει η εποχή ο αγροφύλακας θα μαζέψει τούς υποψήφιους κυνηγούς για να τους επιστήσει τη προσοχή σε ποιες περιοχές επιτρέπεται το κυνήγι. Τώρα, όσο για τα περάσματα, τα ξέρουν όλοι και ποιος λίγο, ποιος πολύ, όλο και κάτι κουβαλάνε, ας είναι και χορταράκια φρεσκοκομμένα. Μέχρι και σαλιγκάρια.
Στις πόλεις όμως τα πάντα αλλάζουν!
Έτσι λοιπόν δυο φίλοι πρωτευουσιάνοι, με καραμπίνες τελευταίας τεχνολογίας και αισιοδοξία ότι όλα τα θηράματα θα ποζάριζαν μπροστά στις κάννες, μετά από μια πιο ώριμη σκέψη αποφάσισαν ότι ένας σκύλος θα ήταν απαραίτητος για το ξετρύπωμα της άτυχης λείας τους τρόπαιο της κυνηγετικής τους δεινότητας.
Που όμως να βρεθεί σκύλος κατάλληλος; Κυνηγόσκυλα στη πόλη σπανίζουν και βασικά δε δανείζονται. Έτσι η πιο ανώδυνη λύση ήταν ο "ΛΕΩΝ"
Ο Λέων ήταν ένα καλό σκυλάκι, δηλαδή για να ακριβολογούμε ήταν ένας ευμεγέθης σκύλαρος της τεραστίας οικογένειας των κόπρων! Γαύγιζε τους άγνωστους και κούναγε την ουρά του στα παιδιά και σε κάθε φιλική χειρονομία ή γλυκόλογα, λες και καταλάβαινε τι του έλεγαν. Άρχοντας στην αυλή του αλλά ψόφαγε για βόλτα με το λουράκι και ειδικά όταν κάθονταν καμαρωτός στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου.
Με το σκεπτικό ότι, σκύλος είναι, όλο και κάποια μυρωδιά θα πιάσει, όλο και κάτι θα ξετρυπώσει, αποφασίστηκε η συμμετοχή του στη κυνηγετική εξόρμηση. Φόρτωσαν λοιπόν το αυτοκίνητο με όλα τα απαραίτητα. Όπλα παλάσκες, κολατσιό, έτσι για τη λιγούρα, απαραίτητα νερό και μπύρες στο φορητό ψυγειάκι με παγοκύστεις και ξεκίνησαν με αισιοδοξία και μια εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, που τύφλα να 'χει ο Ράμπο.
Κάποτε, κατάφεραν να ξεφύγουν από το κλοιό της μεγάλης πόλης και να βρεθούν στην εξοχή.
Βέβαια οι ντόπιοι ήδη είχαν επιστρέψει από το κυνήγι τους και ετοιμάζονταν να απολαύσουν ,ένα δείγμα από τους κόπους τους στο τοπικό ταβερνάκι, με κρασάκι, μπυρίτσα ή ό, τι άλλο απαιτούσε η παρέα.
Αλλά για τους φίλους μας αυτά ήταν ψιλά γράμματα, δε βαριέσαι! Άμα είσαι μάγκας είσαι και παντός καιρού.
Παρκάρισαν λοιπόν το αμάξι, άνοιξαν τις πόρτες και ο Λέων ξεχύθηκε έξω σαν τρελός. Χοροπήδαγε, έτρεχε ασταμάτητα, πάντα όμως κοντά στα αφεντικά του, έτσι για σιγουριά μη του τη κοπανίσουν ξαφνικά.
Βγήκαν λοιπόν οι καραμπίνες, φορεθήκαν οι παλάσκες μπήκαν τα φυσίγγια στη θαλάμη και η αδρεναλίνη άρχισε να ανεβαίνει!
Η μεγάλη ώρα είχε φτάσει.
Έπρεπε να δοκιμαστεί και η αντίδραση του "ΛΕΩΝ" στις ντουφεκιές. Έτσι έπεσε το πρώτο σμπάρο στον αέρα.
Ο Λέων τρόμαξε, σταμάτησε απότομα το τρέξιμο και κατουρήθηκε, Στο δεύτερο σμπάρο χέστηκε με το τρίτο, μπήκε μέσα στο αυτοκίνητο και περίμενε να γυρίσουν στο σπίτι.
Έτσι τελείωσε άδοξα η κυνηγετική καριέρα του "ΛΕΩΝ". Όσο για τους επιδόξους κυνηγούς δε κατάφεραν να φέρουν ούτε φτερό, έτσι για δείγμα της σκοπευτικής τους δεινότητας.
Τη κατάσταση έσωσε ένα χασάπικο με λαχταριστές ντόπιες μπριζόλες που γύρισαν στην πρωτεύουσα εν είδη τροπαίου και ήταν ένας απίθανος μεζές και ευκαιρία για ένα μικρό ξεφάντωμα φίλων σε μια ήρεμη, τότε, περιοχή της Αθήνας!!!
Όσο για το ¨ΛΕΩΝ" για όλη του αυτή τη ταλαιπωρία ανταμείφθηκε πλουσιοπάροχα με κόκαλα μη επιμελώς ξεκοκαλισθέντα και διορίστηκε φύλακας σε εργοστάσιο στο Πικέρμι, παρέα με έμπειρα σκυλιά φύλακες -κέρβερους, με τα καλούδια τους και η καλύτερη παρέα σε κάθε βάρδια!!!
Αργύρης Χατζηκυπραίος
