ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ.... ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ 14η. Η ΜΕΓΑΛΗ ΦΩΤΙΑ ΤΟ 1987 ΣΤΗ ΣΙΘΩΝΙΑ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ

 ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ....   ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ 14η Η ΜΕΓΑΛΗ ΦΩΤΙΑ ΤΟ 1987, ΣΤΗ ΣΙΘΩΝΙΑ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ

Καμμιά φορά η φύση γίνεται ο μεγαλύτερος εμπρηστής. Έτσι το τον Αύγουστο του 1989, ένας κεραυνός χτύπησε κάποιο δέντρο σε μια χαράδρα της Σιθωνίας, με αποτέλεσμα να εξαπλωθεί και να καταστρέψει σχεδόν .όλο το βόρειο τμήμα της χερσονήσου. 

Είχα την ατυχία να ζήσω αυτή τη φοβερή καταστροφή. 

Κάθε πυρκαγιά είναι σίγουρα μια τραγωδία για όλο το κόσμο.. όταν καίγεται το πράσινο έχει άμεσο αντίκτυπο στην ίδια μας τη ζωή. Μας κλέβει το οξυγόνο που είναι τόσο απαραίτητο για τη ζωή, μας κλέβει την ίδια μας την ανάσα!

Αμέσως σήμανε συναγερμός και οι πυροσβεστικές δυνάμεις, έκαναν τα αδύνατα δυνατά να καταφέρουν να περιορίσουν το μέτωπο της φωτιάς, αλλά οι συνθήκες ήταν εναντίον τους, καθώς δεν υπήρχε ούτε μια αντιπυρική ζώνη, ή τουλάχιστον αυτή η εντύπωση μου δημιουργήθηκε.. 

Ως εκείνη τη στιγμή, το πρόβλημά μου εκτός από την εξέλιξη της φωτιάς ήταν ο σχεδιασμός και η διαφυγή σε περίπτωση που ο πύρινος κλοιός απειλούσε το σπίτι που μας φιλοξενούσε και η ασφάλεια της οικογένειάς μου και των φίλων.

Τότε ήταν που ο φίλος μου μου έκανε μια αναπάντεχη πρόταση.. Επειδή το αυτοκίνητό μου  ήταν ένα Skoda 1982, αρκετά ψηλό για χωματόδρομο και μηχανή δυνατή, να πάμε κοντά στη φωτιά και να παρατηρούμε τη πορεία της, έτσι που αν τυχόν αλλάξει πορεία να ειδοποιήσουμε το χωριό για το κίνδυνο.

Ξέχασα να αναφέρω ότι ο φίλος μου αποτελούσε σημαντικό μέλος της κοινότητας και λόγω ειδικότητας αλλά και σαν κρατικός υπάλληλος.

Δέχτηκα τη πρόσκληση και σύντομα βρεθήκαμε κοντά στη φωτιά, φτάνοντας από ένα αγροτικό δρομάκι μέχρι που ο ριζωμένος βράχος μας σταμάτησε. Ένα ασφαλές πλάτωμα καταφύγιο για το αυτοκίνητο και εμείς προχωρήσαμε αρκετά μέχρι να έχουμε μια πλήρη εικόνα της φωτιάς, εννοείται πάντα αντίθετα από τον άνεμο που έφερνε κάπνα και αποπνικτική ζέστη.

Εκεί έκανα μια θλιβερή διαπίστωση! Ένα πεύκο που θέλει σαράντα ολόκληρα χρόνια να γίνει, του αρκούν μόλις τρία λεπτά για να γίνει στάχτη. 

Τελικά έπεσε η νύχτα και η προέλαση της φωτιάς σταμάτησε, και αποφασίσαμε να εγκαταλείψουμε το πόστο μας και να πάμε στο χωριό.

Η φωτιά μας φώτιζε το δρόμο σχεδόν μέχρι το πλάτωμα που είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο.

Μας περίμενε όμως μια ασ πούμε ενοχλητική έκπληξη! Όταν φύγαμε από την οπτική επαφή της φωτιάς, βρεθήκαμε σε απόλυτο σκοτάδι, γιατί πέσαμε και σε ασέληνη νύχτα..

Έτσι λοιπόν εμπειρικά καταφέραμε να πέσουμε πάνω στο κυριολεκτικά αόρατο αυτοκίνητο λόγω του μπλε χρώματός του.

Άνοιξα τη πόρτα και η  αυτόματη πλαφονιέρα της καμπίνας έλαμψε σαν προβολέας, φωτίζοντας, όλο το πλάτωμα.

Με ανακούφιση μπήκαμε στο αμάξι και ξεκινήσαμε για το χωριό. 

Θα κοντεύαμε να φτάσουμε κάτω, όταν μας χτύπησαν δυνατά φώτα και είδαμε αγρορτικά να μας κόβουν το δρόμο και καραμπίνες στραμμένες κατά πάνω μας. Έκοψα ταχύτητα και πλησιάζοντας, οι φίλοι μας αγρότες, αναγνωρίζοντας το αυτοκίνητο και τη φιλία μου με το διακεκριμένο στέλεχος της κοινωνίας τους, κατέβασαν τα όπλα και μας άνοιξαν δρόμο. 

Τους ενημερώσαμε για τις συνθήκες που επικρατούσαν και φύγαμε για να αναπαυθούμε.

Όλη τη νύχτα οι πυροσβέστες έδωσαν μάχη με πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα, με συνέπεια την αναχαίτηση της φωτιάς που είχε σαν αποτέλεσμα τη τεράστια οικολογική καταστροφή

Οι επόμενες μέρες ήταν μαύρες σαν τις  στάχτες και τα αποκαΐδια. Δε μου πήγαινε η ψυχή να τραβήξω ούτε μία φωτογραφία. Κρατούσα ζωντανό στη μνήμη μου το υπέροχο τοπίο, ώσπου το θαύμα της αναγέννησης της φύσης επαναφέρει, σχετικά πάντοτε , το τοπίο στην αρχική του μορφή

Αργύρης Χατζηκυπραίος

ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ.... ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ 13 ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ: Ο ΛΑΓΟΣ ΠΟΥ ΤΗ ΚΟΠΑΝΙΣΕ

ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ....   ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ 13 

ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ :   Ο ΛΑΓΟΣ ΠΟΥ ΤΗ    ΚΟΠΑΝΙΣΕ

Μεγάλος έρωτας, το να δένεσαι με ένα μέρος.

Για μένα η Νικήτη  Χαλκιδικής υπήρξε ένας μεγάλος έρωτας. Δεν μπορούσα να διανοηθώ καλοκαιρινές διακοπές κάπου αλλού και τότε, κάπου στο 1985 οι διακοπές ήταν βαρβάτες.

Ένας μήνας ακατέβατος, δόξα τω Θεώ καλός μισθός συν το επίδομα, φτάναν και περίσσευαν. 

Βέβαια με τα χρόνια οι κανόνες άλλαξαν αλλά ένα δεκαήμερο πάντα προγραμματίζονταν.

Γλυκιά η ρουτίνα των διακοπών, μήνας και βάλε και για όσο οι ανάγκες της ζωής μας το επέτρεπαν, με ένα ελαφρύ πρωινό,  τον απαραίτητο καφέ για να ανοίξει τουλάχιστον το ένα μάτι, καβάλα στο αυτοκίνητο και σε 5 χιλιομετράκια απόσταση μια θεϊκιά παραλία η Καλόγρια. Μπανάκι μέχρι τις 1 το μεσημέρι το αργότερο, βγάζοντας όστρακα και τον απαραίτητο μεζέ  από ευμεγέθεις γυαλιστερές!

Φαγητό συνήθως στη χασαποταβέρνα του Τραμουντάνη με ντόπια μπριζόλα πατάτες και μπυρίτσα ή παγωμένη ρετσίνα Μαλαματίνα, λίγος ύπνος και αν περισσεύαν τα κουράγια απογευματινό μπανάκι στον Αϊ Γιώργη στη Νικήτη. Μια θάλασσα πεντακάθαρη, όπως και όλες οι περιοχές της Σιθωνίας

Το βραδάκι κανένα πιτόγυρο, γιατί διακοπές χωρίς βρώμικο δε γίνονται, γλυκάκι και καλή παρέα!

Τέλος αποκαμωμένοι από την γλυκιά κούραση της ημέρας ακολουθούσε ένας λυτρωτικός ύπνος σε αναμονή ενός γλυκού ξημερώματος.

Μια από αυτές τις μέρες ο φιλαράκος μου, έφυγε οικογενειακώς για λίγες μέρες στην Αθήνα, αφήνοντας μας την ευθύνη του σπιτιού και τις δύο γιαγιάδες. Εντάξει δε λέω, αυτοεξυπηρετούμενες δε μας προξενούσαν κανένα βάρος ούτε μας στερούσαν κάποιο χρόνο από τις διακοπές μας. Η μόνη μου αλλά ευχάριστη φροντίδα ήταν το πότισμα του μπαξέ, το κόψιμο καμιάς μελιτζάνας ή ντομάτας και λίγο νεράκι στα φυτά του γείτονα με ανταμοιβή τη συγκομιδή.  

Ένα βραδάκι λοιπόν, μάλλον το ξημέρωμα, ακούστηκε ένα διακριτικό χτύπημα στο παράθυρο και μια φωνή που με φώναζε. Αναγνώρισα τη φωνή της μιας από τις γιαγιάδες και αμέσως άνοιξα να δω τι συμβαίνει.

"Ο λαγός κύριε Αργύρη το έσκασε από το κλουβάκι του". Ο λαγός αυτός λοιπόν ήταν κάποιο δώρο και είχε τη περίοπτη θέση του στο κοτέτσι ένα χώρο περίπου μισό στρέμμα, καλοφραγμένο με τα δέντρα του και τη δροσιά του

Τώρα πως άνοιξε το πορτάκι είναι άλλη ιστορία, αλλά το γεγονός είναι ότι άνοιξε και ο λαγός με την ευκαιρία αυτή σαλτάρισε, κάπου τρύπωσε και εξαφανίστηκε. Τρέχα γύρευε δηλαδή.

Όσο κι αν κοίταζα να το ξετρυπώσω, στάθηκε αδύνατο. Να είχε φύγει για άλλα μέρη αποκλείονταν οπότε  ήταν κάπου εκεί μέσα. Εν τω μεταξύ στο πορτάκι του κοτετσιού είχε καταφθάσει και ο Άργος, ένας πανέξυπνος σκύλος της ράτσας μπόξερ. Κοίταζε παραξενευμένος την όλη διαδικασία, 

Τότε ήταν που μου ήρθε η φαεινή ιδέα να χρησιμοποιήσω τον Άργο.

Αυτό δεν ήταν ένα τυχαίο σκυλί. Ήταν ένα φιλαράκι που αλληλοκαταλαβαινόμασταν!

Πήγα και άνοιξα το πορτάκι τον έβαλα μέσα στον περιφραγμένο χώρο, τον πήγα στο κλουβάκι του λαγού  και του είπα έντονα "Άργο, που είναι ο λαγός;" και επανέλαβα πιο έντονα με την εντολή, "βρες τον!"

Λες και του έβαλαν μοτεράκι. Σε λιγότερο από ένα λεπτό, τον είχε ξετρυπώσει. Και έτσι άρχισε ένα ανελέητο κυνηγητό! 

Μπρος ο λαγός, πίσω ο Άργος. Έτσι γίναν αρκετοί κύκλοι χωρίς αποτέλεσμα, οπότε μου ήρθε η φαεινή ιδέα να πάρω μια λινάτσα και να κουκουλώσω το λαγό όπως περνούσε. 

Και πάλι όμως το αποτέλεσμα ήταν αποκαρδιωτικό. Έριχνα τη λινάτσα και πριν μπερδέψει το λαγό, αυτός πέρναγε από κάτω, πέρναγε και ο Άργος και μετά έσκαγε κάτω.

Δυο τρεις απόπειρες και βάλε και το αποτέλεσμα τζίφος!

Είχα αρχίσει να απελπίζομαι, όταν θυμήθηκα ότι ότι ο λαγός δε μπορεί να δει κατευθείαν μπροστά, αλλά κομματάκι όρτσα, δεξιά και αριστερά.

Έτσι σημάδεψα τη διαδρομή που ακολουθούσαν τα ζωντανά και τη κατάλληλη στιγμή πετάχτηκα μπροστά και ο λαγός στριμώχτηκε στα πόδια μου. Τον έπιασα με προσοχή, γιατί άνετα θα μπορούσε με τα νύχια του να μου κάνει μεγάλη ζημιά, μια τραυματική εμπειρία που είχα αποκτήσει, από κάποιο κούνελο που θέλησαν να τον κανακέψουν σαν γατάκι και σε ανταπόδοση έκανε ένα χέρι σε δραματική κατάσταση. Ευτυχώς καταφέραμε και το μαντάραμε με επιτυχία. Τέλος πάντων πέρασε κι αυτό!

Εντωμεταξύ ο Άργος ήταν δίπλα μου ξεφυσώντας σαν ατμομηχανή γεμάτος περηφάνια για το κατόρθωμά του περιμένοντας την επιβράβευσή του. Κι όπως είπαμε καταλαβαινόμασταν σαν φιλαράκια που είμασταν.

" Εντάξει Άργο, τον πιάσαμε, ήρεμα τώρα. "

 Ένα χάδι ήταν η ανταμοιβή του. Βάλαμε ξανά το λαγό στο κλουβάκι του, το ασφαλίσαμε και βγήκαμε έξω για το καθημερινό πρόγραμμα που είχε απαραίτητα και μια λαχταριστή τυρόπιτα για το φιλαράκι.

Μετά από μερικές μέρες ο λαγός αφέθηκε στο ελεύθερο περιβάλλον, εκτός κυνηγετικής περιόδου, καλοθρεμμένος και ικανός να αντιμετωπίσει τη τύχη του. 

Ίσως κάποια λαγουδίνα να τον βοηθήσει να φτιάξει τη δική του οικογένεια!

Αργύρης Χατζηκυπραίος