ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ.... ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ 16η - ΤΟ ΡΟΖ ΚΙΛΟΤΑΚΙ
Λατρεύω τα πανηγύρια!!
Πανηγύρια παντός τύπου! Και αυτή η εποχή, τον Αύγουστο ως το Σεπτέμβριο είναι ιδανική για πανηγύρια, αλλά όχι στις πόλεις που μαζεύονται κάθε λογής πραματευτάδες με προϊόντα που άνετα τα βρίσκεις σε καθημερινή βάση.
Άντε κανένας λουκουματζής, κανένα καροτσάκι με το μαλλί της γριάς ,άντε και η γαργαλιστική μυρωδιά από το ποπ κορν ή τα σουβλάκια που ψήνονται. Όλα τα άλλα μια επανάληψη των πάγκων της λαϊκής!
Στα χωριά όμως το πράμα αλλάζει και τεράστιοι χώροι σχηματίζουν ταβέρνες, με τα ψητά, το κρασάκι, ούζο ή τσίπουρο ανάλογα το μέρος, αλλά όλα αυτά προϋποθέτουν καλή παρέα και κέφι.
Με μια υπέροχη μεγάλη παρέα από ένα όμορφο χωριό της Σιθωνίας στη Χαλκιδική, την Ορμύλια είχαμε εδώ και μέρες πάρει σβάρνα τα πανηγύρια της περιοχής και ψάχναμε για καλό μεζέ που πάντα συνοδεύονταν από αρκετά μεγάλη δόση πιοτού!
Ακόμα απορώ που στην ευχή πήγαινε όλο αυτό το πράμα. Βέβαια όλοι είμασταν γερά προπονημένοι!
Στις 2 του Σεπτέμβρη του Αγίου Μάμα, στο ομώνυμο χωριό, από παράδοση γίνονταν η μεγαλύτερη ζωοπανήγυρη της Μακεδονίας, αλλά με τα χρόνια έμεινε ένα τεράστιο πανηγύρι που εκτός από τους συνηθισμένους πάγκους ήταν γεμάτο ταβέρνες, ουζερί, τσιπουράδικα που καταλάμβαναν τον τεράστιο ελεύθερο χώρο. Ήταν και αυτή η μυρωδιά από τα ψητά δε σε άφηνε να αγιάσεις!
Εμείς διαλέξαμε ένα ουζερί, στρωθήκαμε στα σκαμπό του πάγκου και αρχίσαμε τα φέρε!!
Οι γυναίκες μας, σύντομα βαρέθηκαν και σηκώθηκαν για μια περαντζάδα στους πάγκους.
Εμείς εκεί.... κανονικά σε ένα αγώνα
μέχρι τελικής πτώσεως!
Δε πέρασαν 10 λεπτά και νιώθω να με σκουντάνε!
Ήταν η γυναίκα μου που από φιλοτιμία με ρώτησε αν ήθελα κάτι από το πανηγύρι.
Εννοείται ότι το τίποτα δε το πήρε για απάντηση και στη φορτική της επιμονή της είπα να μου πάρει ένα ροζ κιλοτάκι.
Θα είχε περάσει περίπου μια ώρα που πίναμε τον αγλέορα και βρισκόμασταν σε τσακίρ κέφι, όταν επί τέλους μαζεύτηκαν οι κυράδες μας!
Με μια μεγαλοπρεπή κίνηση έβγαλε από μια σακούλα ένα ροζ κιλοτάκι, χαριτωμένο, με άσπρα καρουδάκια και μου το έβαλε μπροστά μου μαζί με ένα πάνινο ροζ κουκλάκι.
Ο φίλος μου ο Τζελέπης, ώρα του καλή, κάθονταν δίπλα μου με την απάθεια στο βλέμμα που σου χαρίζουν τα καμιά δεκαπενταριά ποτηράκια πάνω από κάθε όριο!!
ξαφνικά σα να τον τσίμπησε σφήκα! Τινάχτηκε απότομα και αρπάζοντας το κιλοτάκι εν είδει τρόπαιου, φεύγει τρέχοντας ανεμίζοντας το και κραυγάζοντας σαν οπαδός που νίκησε η ομαδάρα του. Αφού το γύρισε σχεδόν σε όλο το πανηγύρι το ξανάφερε πίσω με το κόσμο να προσπαθεί να εξηγήσει τι τελικά είχε γίνει. Αλλά που να εξηγήσεις τα ανεξήγητα της σούρας!! Αφού ήπιαμε μερικά ακόμα ποτηράκια βρήκαμε τα αυτοκίνητά μας και με την δέουσα προσοχή γιατί αν και σουρωμένοι όλοι τους εγώ ακόμα κράταγα για μια διαδρομή 40 περίπου χιλιομέτρων μέχρι τη Νικήτη Χαλκιδικής!!
Ένας ευεργετικός ύπνος και μετά πάλι έτοιμοι για νέες εξορμήσεις στην γύρω περιοχή, που για όσους την γνωρίζουν είναι ένας γήινος παράδεισος
Αργύρης Χατζηκυπραίος
