ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ.... ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ 12 .....
Η ΜΕΓΑΛΟ ΣΧΟΛΕΙΟ Η ΦΑΜΠΡΙΚΑ.
Μεγάλο σχολείο η φάμπρικα!! Και όταν λέμε φάμπρικα δεν εννοούμε τα σημερινά αυτοματοποιημένα εργοστάσια που όλοι τρέχουν με χίλια και το άγχος χτυπάει κόκκινο.
Παλιά όταν λέγαμε φάμπρικα, ήταν χώρος δουλειάς, αλλά οι άνθρωποι κάναν τη διαφορά. Με τη πλάκα, τον ελεύθερο χρόνο και παραγωγή που παρά το χαλαρό της δουλειάς ήταν ικανοποιητική
Τώρα θα πει κάποιος ότι παίζαν ρόλο και τα νιάτα αλλά, ζούσαμε και άλλες εποχές
Απολύθηκα από το στρατό φορτωμένος με βαριές οικογενειακές υποχρεώσεις αλλά με θέληση και κουράγιο λιονταριού. Δοκίμασα τη τύχη μου για μια δική μου δουλειά σχετική με το εμπόριο, αλλά τα όβολα ήταν ελάχιστα για να ξανοιχτώ. ΄
Δοκίμασα μια συνεργασία σε τεχνικό επίπεδο αλλά ο κίνδυνος σε σχέση με τις απολαβές ήταν δυσανάλογος και πολύ γρήγορα σταμάτησε μια φαινομενικά καλή συνεργασία.
Την έβγαζα με κάτι ψευτοεπισκευές και μερεμέτια, ώσπου κάποιος μου σφύριξε ότι ζητούν σε μια εταιρεία ανειδίκευτους εργάτες.
Ε και! Το μεροκάματο να πέφτει!!!
Μια και δυο, πήγα, συστήθηκα, είπα τα προσόντα μου και αμέσως μου έγινε η πρόσληψη.. Ονόματα δεν αναφέρω γιατί είναι πρόσωπα υπαρκτά καθώς και η εταιρεία.
Στον ΟΑΕΔ που με έστειλαν εκ μέρους της εταιρείας να ανακοινώσω τη πρόσληψη, μου ζήτησαν υπογραφή εργοδότη. Ποιος βλάκας όμως θα πήγαινε ξανά πίσω για μια τυπικούρα . Τους είπα ότι με περιμένει έξω στο φορτηγάκι ο προϊστάμενος, βγήκα έξω τράβηξα μια γερή τζούρα από τσιγάρο, έβαλα μια υπογραφή φαρδιά πλατιά και ούτε γάτα ούτε ζημιά!
Για ενάμιση χρόνο η δουλειά ήταν σκέτος χαβαλές. Αλλά το θέμα ήταν ότι καθιερώθηκα, με το θράσος την εξυπνάδα και το πείσμα.
Τοποθετήθηκα στις αποθήκες που είχαν ένα αποθηκάριο φάντασμα, κλεισμένο σε ένα γραφειάκι, που ποτέ δεν έμαθα τι έκανε. Πραγματικός υπεύθυνος ήταν ένας αληθινός μετέπειτα φιλαράκος και ένας εργάτης.
Η αποθήκη ήταν στον επάνω όροφο και εξυπηρετούνταν από ένα αναβατόριο της κακιάς ώρας που όλο χάλαγε και το έφτιαχνε ένας οδηγός, που τόπαιζε και μεγάλος συντηρητής αλλά ποτέ δεν άφηνε κανένα να δει τι έκανε και παίρνει μπρος, μη και του κλέψουν τη τέχνη. Έλα που μια μέρα που είχε δρομολόγιο χάλασε το ρημάδι και μια και η δουλειά είχε επείγοντα χαρακτήρα. πήγα και είδα ότι απλά είχε πέσει μια φάση στο τριφασικό πίνακα., Ευκολάκι και σε 1 λεπτό το αναβατόριο δούλευε. Όταν ήρθε ο "συντηρητής" έπεσε επάνω μου να με φάει αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να γίνει ρεζίλι των σκυλιών.
Με τα υλικά συσκευασίας τα πράγματα ήταν απλά, αλλά στα χημικά τα πράγματα ήταν διαφορετικά.
Χημικός ήταν ένας Ιταλός, καλός άνθρωπος αλλά είχε ψηλοκαβαλήσει το καλάμι και νόμιζε ότι όλοι ήταν αν μη τι άλλο , τουλάχιστον μαλακοπίτουρες. Ναι το λέω και το εννοώ!
Όταν έφτιαχνε το μυστικό μέρος μιας συνταγής, πατέντας της εταιρείας, ήταν αφελέστατα σιωπηλός. Απλά έλεγε, από κιό, τόσα γραμμάρια, από κιο τόσα και πάει λέγοντας.
Όταν όμως εσύ παραλαμβάνεις τις Α ύλες, τις ταξινομείς στις καρτέλες, τις βάζεις στα ράφια και πάνω τους έχουν τις ετικέτες με την χημική τους ονομασία και τα δουλεύεις σχεδόν σε καθημερινή βάση και βόδι να είσαι ξέρεις τι είναι το καθ΄ ένα από δαύτα.
Έτσι λοιπόν μια μέρα όμορφα και απλά του έθεσα το θέμα της κανονικής ονομασίας για αποφυγή λάθους. αλλά υπήρξε αμετάκλητος. Αυτό ήταν!! Από τότε του την είχα στημένη.
Πάντα δουλειά ρουτίνας, βάλε κιο, βάλε από κιο και ξαναβάλε.....
Το λάθος δεν άργησε να έρθει. Επειδή δε μου πήγαινε να φερθώ και εντελώς σκάρτα επανέλαβα. "Σίγουρα κιο" Με το ναι σαν απάντηση το μπουρδάρησα στο μίγμα, το ταρακούνησα δήθεν για να στρώσει έτσι που να μη σώνεται ούτε γραμμάριο από το πολύτιμο υλικό.
Τότε ήταν που του πέταξα την ατάκα, "Πρώτη φορά αυτή τη συνταγή τη κάνουμε με αυτά τα υλικά"
Τινάχτηκε σαν να τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα. Ιταλικά δε ξέρω αλλά υποθέτω ότι κατέβηκαν καντήλια γιατί κάπου έπιασα και τη Μαντόνα!.
Όλος αυτός ο αχταρμάς παρέμεινε σε μια σακούλα στο ράφι, με πλήρη ανάλυση περιεχομένου, περιμένοντας να χαρακτηριστεί σε κάποιο πρωτόκολλο καταστροφής σαν ακατάλληλο και να πάει στη χωματερή!
Σε ενάμιση χρόνο από τη πρόσληψή μου, οι ξένοι εταίροι, ανέλαβαν τα ηνία της εταιρείας και όλο το συγκρότημα μετακόμισε στις νέες εγκαταστάσεις, με σύγχρονα μηχανήματα νέους προϊστάμενους και νέα διοίκηση. Η μοίρα το έφερε να είμαι ο τελευταίος που έφυγε από το παλιό εργοστάσιο καθώς συντόνιζα την αποστολή των υλικών κάνοντας ταυτόχρονα και διαλογή ακατάλληλων προς χρήση έτσι και εκείνο το σακουλάκι, πήρε την άγουσα για τα σκουπίδια.
Κέρδη και ζημίες!!!
Από δω και πέρα ξεκινά η σύγχρονη φάμπρικα αλλά μη νομίζετε ότι ήταν κάτι τρομερό.
Εδώ είναι Βαλκάνια!!!
Αργύρης Χατζηκυπραίος
