ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ.... ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗ - ΙΣΤΟΡΙΑ 17η - Η ΦΑΜΠΡΙΚΑ! και "Ο ΓΙΆΝΝΗΣ"

  ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ....   ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗ - ΙΣΤΟΡΙΑ 17η -  Η ΦΑΜΠΡΙΚΑ και "Ο ΓΙΆΝΝΗΣ"

Είκοσι έξι από τα πιο δραστήρια χρόνια της ζωής μου τα πέρασα σε φάμπρικα. Σκληρή δουλειά, αλλά δεν έχω παράπονο. Με αντάμειψε πλουσιοπάροχα και η εμπειρία που είχα ήταν ανεκτίμητη.

Τότε οι ρυθμοί δεν ήταν στις σημερινές εξοντωτικές ταχύτητες και υπήρχε και ο χρόνος για προσωπικές επαφές, γιατί όχι και φλερτ!

Μια εποχή που όλα ήταν πιο απλά, πιο ανθρώπινα. Όταν ο χρόνος ήταν φίλος και όχι εχθρός. Τότε που η παραγωγή δεν ήταν αυτοματοποιημένη και τα εργατικά χέρια απαραίτητα. 

Μια γραμμή παραγωγής και καμιά εικοσαριά εργάτριες να κυνηγούν το λουρί παραγωγής σε ταχύτητα. Το ρομπάκι καπιτονέ πήγαινε σύννεφο αλλά και όλη η γειτονιά είχε βολεύει από μεροκάματο. 

Κάθε καρυδιάς καρύδι. Εντύπωση μου έκανε μια κοπέλα που όλοι την έλεγαν με το όνομα της Μ.... και το παρατσούκλι η Μαύρη, απλά επειδή ήταν κάπως πιο σκουρόχρωμη. Δραστήρια και αποτελεσματική αλλά και πλακατζού όσο δεν πήγαινε άλλο. 

Στο προσωπικό ήταν και ο Γ... που έχανε κάργα, αλλά εκείνη την εποχή όλοι χωρούσαν σε μια φάμπρικα.

Βοηθούσε στην γραμμή παραγωγής, στην τροφοδοσία αλλά και τρίβοντας κανένα πιασμένο αυχένα αν χρειαζόταν. Μέχρι που μια μέρα έγινε τσακωτός να έχει μια όμορφη εργάτρια σε ένα πάγκο και αυτή να έχει δώσει ρέστα από το εντατικό μασάζ στο επίμαχο σημείο. Φυσικά ο Γ... ήταν τελείως ακίνδυνος αφού με γυναίκα είχε να πάει από τη κατοχή, τη "κασοτή "όπως έλεγε και ο ίδιος ψευδίζοντας. 

Ήταν μια όαση ευθυμίας στη ρουτίνα της δουλειάς. Μπούλινγκ και σαχλαμάρες.... Έτσι όμως και δεν πείραζες το Γ. μια μέρα έρχονταν και σου κόλλαγε ο ίδιος! Αυτή ήταν η ζωή του. Αλλά και από μας κανείς δεν ήταν κακόβουλος.. Αλίμονο του όμως όποιος υπερέβαινε τα εσκαμμένα. Μαύρο φίδι που τον έτρωγε!

Η καταγωγή του ήταν από καλή οικογένεια αλλά το άτιμο το γονίδιο έκανε τη ζημιά. Βλακεία μεν απύθμενη αλλά σαν άνδρας ήταν ικανός, τουλάχιστον μέχρι τότε. Η ιδέα ήταν του αδερφού του, μια και η γκομενίτσα του είχε μια αδερφή μισότριβη που δεν μπορούσαν να τη μαζέψουν με τίποτα.  Να τους παντρέψουν να βολευτούν και οι δυο τους. Η ιδέα του γάμου στην αρχή φάνηκε τέλεια.

Τώρα τι έγινε το πρώτο βράδυ δε μάθαμε αλλά το αποτέλεσμα ήταν μόνιμη ανικανότητα του Γ...  με αποτέλεσμα η γυναίκα του να λακίσει. Έτσι και με χοντρό μέσο τον αδερφό του, βρέθηκε στη φάμπρικα! 

Στα μισά της δουλειάς στα εργοστάσια συνηθίζεται ένα διάλειμμα. Εκεί λοιπόν γίνονταν με το Γ...  ο κακός χαμός. Τον βούταγε η Μαύρη και μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι για την έναρξη της δουλειάς τον ξάπλωνε σε ένα πάγκο σε ένα αποθηκάκι και προσπαθούσε να τον φέρει σε οργασμό. όλο αυτό το διάστημα οι μυξοπάρθενες της φάμπρικας παίρναν μάτι από το παραθυράκι της πόρτας.  

Παρ όλες όμως τις φιλότιμες προσπάθειες το σκουλήκι ήταν ψόφιο. Άδικος κόπος. 

Μια φορά που σαν ανδροπαρέα αποφασίσαμε για ταβερνούλα, τον πήραμε για χαβαλέ και στο τσακίρ κέφι, θεό τον κάναμε να τραγουδήσει μαζί μας αλλά ματαίως. Είχε πάει 1 μετά τα μεσάνυχτα και τότε το διαλύσαμε. Έξω ήσυχη περιοχή όλα κλειστά και ήρεμα προχωρούσαμε ψάχνοντας για περαστικό ταξί. 

Κάπου εκεί ήρθε στο Γ...  η όρεξη για τραγούδι και με μια αγριοφωνάρα που ξύπναγε και πεθαμένο άρχισε το αγαπημένο του τραγούδι 

Φτερό στον "άμινο" γυναίκας μοιάζει. 

Για κακή μας τύχη εκεί ήταν το το αστυνομικό τμήμα της περιοχής που σε χρόνο μηδέν, πετάχτηκε η φρουρά και μας μπουζούριασε επί διαταράξει.

Καλά το τι έγινε στο τμήμα δε λέγεται! Άντε τώρα να δώσεις να καταλάβει ο αξιωματικός υπηρεσίας ότι αυτό που έβλεπε για μεθυσμένο Γ. ήταν η νορμάλ του κατάσταση, αν και οι πρώτες συστάσεις έπεσαν σαν καταιγίδα. Γ...  Μ.   Έχω αδερφό Δ.. "δικεγόρο". Όνομα βαρβάτο γιατί επρόκειτο για γνωστό μεγάλο- δικηγόρο γαρ... 

Από φυσικού μου έχω αντοχή στο ποτό και δείχνω νηφάλιος, έτσι ανέλαβα ένα είδος συνδέσμου με τον αστυνόμο πράγμα που σύντομα μας ξεμπλοκάρισε και έτσι πρώτο αμόλησαν το Γ... με μένα καπάκι για κάθε ενδεχόμενο,

 Στάθηκε τυχερός γιατί βρέθηκε ταξί που πέρναγε και σαν συστημένο δέμα τον έστειλα σπίτι του. Σιγά σιγά βγήκαν και οι άλλοι και σαν ομάδες βρίσκαμε ταξί και ντουγρού για τα σπίτια μας. Τότε βλέπεις δεν είχαμε κινητά και μια απόκλιση από την συνηθισμένη ώρα ήταν αιτία ανησυχίας. Ευτυχώς ξημέρωνε Κυριακή και λίγο παραπάνω ύπνος δεν ήταν και προς θάνατο.  Από Δευτέρα πάλι η ίδια ρουτίνα στη φάμπρικα 

Κάθε πληρωμή όμως ήταν και ένα πανηγύρι. Είχε γίνει έθιμο να κρύβουν το φάκελο με τα λεφτά του Γ.    Ενώ και ο ίδιος το ήξερε οι βρισιές του πήγαιναν σύννεφο. Βέβαια εμφανίζονταν ο φάκελος ως δια μαγείας. Αλλά είπαμε η φάμπρικα έχει κάθε καρυδιάς καρύδι. Βρέθηκε το κωλόπαιδο και έκλεψε το φάκελο. Όλοι ψαχτήκαμε, αλλά δεν βρέθηκε τίποτα. Οργανωμένη η κλεψιά. Τσοντάραμε όλοι και το ποσό βγήκε και με το παραπάνω. Από τότε τέρμα οι πλάκες και ο Γ ..  σε αναγκαστική διαχείριση. Σε ενάμιση χρόνο μετακόμισε η φάμπρικα στο νέο εργοστάσιο με γαλλική διεύθυνση και μοντέρνα συστήματα παραγωγής. Ο Γ.. δεν ακολούθησε.

 Πήρε τη σύνταξη του και χάσαμε κάθε επαφή. 

Η Μ.  η μαύρη έκανε ένα ταξίδι στη Φλόριντα στην αδερφή της και εκεί κόλλησε.  Καλοπαντρεύτηκε όπως μάθαμε. 

Οι υπόλοιποι στο μαγγανοπήγαδο υπό νέα γαλλική διεύθυνση.

Αργύρης Χατζηκυπραίος

ΤΙ ΚΟΣΜΟ ΦΤΙΑΞΑΜΕ;

 ΤΙ ΚΟΣΜΟ ΦΤΙΑΞΑΜΕ;

Τι; Μα τι άλλο; 

Ένα συνονθύλευμα, έναν αχταρμά ηλιθίων, μια κοινωνία κουραδομηχανών.

Τρεις είναι οι τάξεις!

1) Οι φανατικοί , οι κολλημένοι, που όλα να έρθουν ανάποδα, αυτοί εκεί.... "πατρίς, θρησκεία , οικογένεια" ή κάτι παρόμοιο.

Γιατί; Μα γιατί έτσι τα βρήκαν και γιατί έτσι τους βολεύει. Παρωπίδες ασχέτως μορφώσεως. Αιχμή δόρατος για ανεγκέφαλες καταστάσεις. 

2) Οι αδιάφοροι! Με τη λογική ότι αφού κάτι έγινε, ας το θεωρήσουμε καλώς καμωμένο. όσο για αύριο ποιος νοιάζεται! Ο ωχαδερφισμός σε όλο του το μεγαλείο, αλλά όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι, τότε " βοηθάτε αδέρφια "

3) Οι εξαθλιωμένοι! Τα αιώνια θύματα, κατάλληλοι και απαραίτητοι, για όλες τις χρήσεις. Δουλειές πολέμου, τράφικινγκ, ντίλερς...

Φτηνό κρέας για κάθε χρήση! Σκληρό ακούγεται; ΟΧΙ....χρησιμοποίησα ήπιες εκφράσεις.. Πόλεμοι παντού και αίμα, πολύ αίμα και πόνος.. Για το καλό μας! 

Και ας διαλύονται κράτη και οικονομίες; 

Για το καλό μας, όλα για μας και ας ψοφάμε από τη πείνα. Όλα καλά και για τη πάρτη μας!! 

Βλέπεις αυτή η ρουφιάνα η δημοκρατία είναι πολύ ευαίσθητη και απαιτεί θυσίες, αλλά δυστυχώς μόνο από μας και όχι από τα καθίκια που ελέγχουν το τι πρέπει να είναι ο καθένας από μας! Γιατί κακά τα ψέματα οι τρεις κατηγορίες είναι δική τους εφεύρεση και κάθε φορά που χρειάζεται η δράση κάποιας ομάδας η ενίσχυσή της επιβάλλεται, επιτυγχάνοντας έτσι τους σκοπούς τους, με τέτοιο τρόπο που όλοι να αισθάνονται ελεύθεροι, άσχετα αν τελικά είμαστε όλοι μαλάκες!

Χατζηκυπραίος Αργύρης

ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ

 ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ

Η ζωή πολλές φορές περνάει και αφήνει πολλές επιθυμίες μας ανεκπλήρωτες.

Πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας είναι ο στόχος της εκπλήρωσης, όλων αυτών που στερηθήκαμε.

Έτσι και ο παππούς αφού από καιρό ήταν στα περπατημένα 80, αποφάσισε να πάει για διακοπές στη Μύκονο!  

Δε κάθισε να το πολυσκεφθεί και σύντομα βρέθηκε στη Μύκονο. Τακτοποιήθηκε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου και έσπευσε στη ρεσεψιόν για να πάρει τις πληροφορίες του για τα μέρη που γίνεται ο κακός χαμός

Έτσι σύντομα βρέθηκε ξαπλωμένος σε μια παραλία με κορμάρες να πηγαινοέρχονται και το θαύμα έγινε. 

Ο παππούς φτιάχτηκε! Τον βλέπει μια θεογκόμενα και του λέει " με φώναξες ;" Μέχρι να πει " Όχι δεν...'' τον είχε καβαλήσει και του έκανε όμορφα πράγματα. Κάποτε ο παππούς τελείωσε και αποκαμωμένος γύρισε στο πλάι και τούρλωσε το πισινό του για να απολαύσει ένα μεγαλοπρεπές κλάσιμο.

Σ αυτή τη φάση τον είδε ένας μεγαλόσωμος νταβραντισμένος νεαρός και του φώναξε! " Με ζήτησες; "

Μέχρι να καταλάβει τι γίνονταν βρέθηκε να κουτουπώνεται και να προσπαθεί αλαφιασμένος να ξεφύγει. 

Όταν τα κατάφερε να ξεμπερδέψει, ξεθεωμένος, πήγε κατ' ευθείαν στη ρεσεψιόν και ζήτησε το λογαριασμό.

Απορημένος ο υπάλληλος ρώτησε να μάθει το λόγο της αιφνίδιας αναχώρησης. Τι πήγε στραβά;

Άκου παλληκάρι μου. Εμένα άντε να μου σηκωθεί μια φορά τη μέρα και αν..... Αλλά κλάνω πάνω από 50 φορές τη μέρα!

Παλιό αλλά πάντα επίκαιρο!

Χατζηκυπραιος Αργύρης

ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ.... ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ 16η - ΤΟ ΡΟΖ ΚΙΛΟΤΑΚΙ

 ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ....   ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ 16η - ΤΟ ΡΟΖ ΚΙΛΟΤΑΚΙ

Λατρεύω τα πανηγύρια!! 

Πανηγύρια παντός τύπου! Και αυτή η εποχή, τον Αύγουστο ως το Σεπτέμβριο είναι ιδανική για πανηγύρια, αλλά όχι στις πόλεις που μαζεύονται κάθε λογής πραματευτάδες με προϊόντα που άνετα τα βρίσκεις σε καθημερινή βάση. 

Άντε κανένας λουκουματζής, κανένα καροτσάκι με το μαλλί της γριάς ,άντε και η γαργαλιστική μυρωδιά από το ποπ κορν ή τα σουβλάκια που ψήνονται. Όλα τα άλλα μια επανάληψη των πάγκων της λαϊκής!

Στα χωριά όμως το πράμα αλλάζει και τεράστιοι χώροι σχηματίζουν ταβέρνες, με τα ψητά, το κρασάκι, ούζο ή τσίπουρο ανάλογα το μέρος, αλλά όλα αυτά προϋποθέτουν καλή παρέα και κέφι.

Με μια υπέροχη μεγάλη παρέα από ένα όμορφο χωριό της Σιθωνίας στη Χαλκιδική, την Ορμύλια είχαμε εδώ και μέρες πάρει σβάρνα τα πανηγύρια της περιοχής και ψάχναμε για καλό μεζέ που πάντα συνοδεύονταν από αρκετά μεγάλη δόση πιοτού!

Ακόμα απορώ που στην ευχή πήγαινε όλο αυτό το πράμα. Βέβαια όλοι είμασταν γερά προπονημένοι!

Στις 2 του Σεπτέμβρη του Αγίου Μάμα, στο ομώνυμο χωριό, από παράδοση γίνονταν η μεγαλύτερη ζωοπανήγυρη της Μακεδονίας, αλλά με τα χρόνια έμεινε ένα τεράστιο πανηγύρι που εκτός από τους συνηθισμένους πάγκους ήταν γεμάτο ταβέρνες, ουζερί, τσιπουράδικα  που καταλάμβαναν τον τεράστιο ελεύθερο χώρο. Ήταν και αυτή η μυρωδιά από τα ψητά δε σε άφηνε να αγιάσεις! 

Εμείς διαλέξαμε ένα ουζερί, στρωθήκαμε στα σκαμπό του πάγκου και αρχίσαμε τα φέρε!!

Οι γυναίκες μας, σύντομα βαρέθηκαν και σηκώθηκαν για μια περαντζάδα στους πάγκους.

Εμείς εκεί.... κανονικά σε ένα αγώνα

μέχρι τελικής πτώσεως!

Δε πέρασαν 10 λεπτά και νιώθω να με σκουντάνε!

Ήταν η γυναίκα μου που από φιλοτιμία με ρώτησε αν ήθελα κάτι από το πανηγύρι.

Εννοείται ότι το τίποτα δε το πήρε για απάντηση και στη φορτική της επιμονή της είπα να μου πάρει ένα ροζ κιλοτάκι.

Θα είχε περάσει περίπου μια ώρα που πίναμε τον αγλέορα και βρισκόμασταν σε τσακίρ κέφι, όταν επί τέλους μαζεύτηκαν οι κυράδες μας!

Με μια μεγαλοπρεπή κίνηση έβγαλε από μια σακούλα ένα ροζ κιλοτάκι, χαριτωμένο, με άσπρα καρουδάκια και μου το έβαλε μπροστά μου μαζί με ένα πάνινο ροζ κουκλάκι.

Ο φίλος μου ο Τζελέπης, ώρα του καλή, κάθονταν δίπλα μου με την απάθεια στο βλέμμα που σου χαρίζουν τα καμιά δεκαπενταριά ποτηράκια πάνω από κάθε όριο!!

ξαφνικά σα να τον τσίμπησε σφήκα! Τινάχτηκε απότομα και αρπάζοντας το κιλοτάκι εν είδει τρόπαιου, φεύγει τρέχοντας ανεμίζοντας το και κραυγάζοντας σαν οπαδός που νίκησε η ομαδάρα του. Αφού το γύρισε σχεδόν σε όλο το πανηγύρι το ξανάφερε πίσω με το κόσμο να προσπαθεί να εξηγήσει τι τελικά είχε γίνει. Αλλά που να εξηγήσεις τα ανεξήγητα της σούρας!! Αφού ήπιαμε μερικά ακόμα ποτηράκια βρήκαμε τα αυτοκίνητά μας και με την δέουσα προσοχή γιατί αν και σουρωμένοι όλοι τους εγώ ακόμα κράταγα για μια διαδρομή 40 περίπου χιλιομέτρων μέχρι τη Νικήτη Χαλκιδικής!!

Ένας ευεργετικός ύπνος και μετά πάλι έτοιμοι για νέες εξορμήσεις στην γύρω περιοχή, που για όσους την γνωρίζουν είναι ένας γήινος παράδεισος

Αργύρης Χατζηκυπραίος

ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ.... ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ 15η- ΤΟ ΧΙΛΙΑΡΙΚΟ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΨΟΥΛΙΑ

   ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ....   ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ 15η -

Σήμερα θα πάω πολύ πίσω....  Ήταν η εποχή που από το πληθωριστικό χιλιάρικο κόψαν τα τρία μηδενικά και έγινε η γνωστή (σχεδόν) σε όλους ελληνική δραχμή. Αυτή που μας συνόδεψε μέχρι την αντικατάστασή της με το παντοδύναμο και διεθνές ευρωπαϊκό νόμισμα, το Ευρώ.

Τότε λοιπόν ήταν μια εποχή πέτρινη. Μετά από ένα καταστροφικό πόλεμο με τη ναζιστική Ιταλία και την μετέπειτα επέμβαση της ναζιστικής Γερμανίας που έβγαλε όλο της το μίσος στον ηρωικό Ελληνικό λαό.

Συνέπεια ήταν μια φτώχεια γενική, με εξαιρέσεις αυτούς που εξαργύρωσαν την φιλοναζιστική τους συμμετοχή και ξέφυγαν από τη τσιμπίδα των λαϊκών δικαστηρίων. Τέλος πάντων. Αυτό είναι ένα άλλο θέμα που δεν θέλω να θίξω σήμερα!

Φτώχεια λοιπόν και των γονέων αλλά τα παιδιά πάντα βρίσκουν τρόπους να τη ξεπεράσουν. Πόσες και πόσες φορές γίνονταν ποδοσφαιρικές τιτανομαχίες με μπάλα φτιαγμένη από κουρελόπανα. Όλα γίνονταν παιχνίδι. Ακόμα και τα βαρέλια για κρασί όταν τα καθάριζαν μαζεύαμε το ρετσίνι και ανάβοντας φωτιές το καίγαμε σε ντενεκάκια κονσέρβας και φτιάχναμε πίσσα. Άχρηστη μεν αλλά ενδιαφέρον παιχνίδι δε. 

Τότε ήταν που τα πιστολάκια με τα καψούλια ήταν της μόδας, αλλά τα καψούλια κόστιζαν!

Χάρτινο πεντακοσάρικο, το παλιό πενηνταράκι. χάρτινο χιλιάρικο η παλιά δραχμή ή φράγκο όπως εξακολουθούσαν πολλοί να το λένε ειδικά οι μαγκίτες!

Χαρτοταινία και τα καψούλια, φόρα παρτίδα στη βιτρίνα, περίμεναν τον οικονομημένο να τα αποκτήσει αλλά μάλλον ήταν απρόσιτο για τον οικογενειακό προϋπολογισμό.

Η ευκαιρία πάντα ήταν , τουλάχιστον για μένα, όταν υπήρχε στο σπίτι επισκέπτης.

Γκρίνια αδιάκοπη και κροκοδείλια  δάκρυα. Κάποιος θα λύγιζε. Η μητέρα ή ο επισκέπτης και έτσι το πολυπόθητο χιλιάρικο έρχονταν στη κατοχή μου.

Σε χρόνο μηδέν γίνονταν η πολύτιμη αγορά και σε πανηγυρική εκτέλεση το σκάσιμο των καψουλιών κάτω από τα ζηλόφθονα βλέμματα των άλλων πιτσιρικάδων

Κάποτε όμως όλα τα καλά τελειώνουν . Τέρμα τα καψούλια, τέρμα και η διασκέδαση !

Και τώρα η ανώμαλη προσγείωση! Αν οι επισκέψεις ήταν στο σπίτι ακόμα, υπήρχε μια έστω μικρή αναβολή, αλλά το αποτέλεσμα ήταν πάντα υπερωρίες ξύλου με τη παντούφλα. Και έτσουζε η ρημάδα. 

Τα χρόνια περνούσαν αλλά οι αναμνήσεις μένουν και παρ όλο το ξύλο, είναι γλυκές αναμνήσεις , όπως και οι περισσότερες αναμνήσεις της τρυφερής ηλικίας!!

Χατζηκυπραίος Αργύρης

ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ.... ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ 14η. Η ΜΕΓΑΛΗ ΦΩΤΙΑ ΤΟ 1987 ΣΤΗ ΣΙΘΩΝΙΑ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ

 ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ....   ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ 14η Η ΜΕΓΑΛΗ ΦΩΤΙΑ ΤΟ 1987, ΣΤΗ ΣΙΘΩΝΙΑ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ

Καμμιά φορά η φύση γίνεται ο μεγαλύτερος εμπρηστής. Έτσι το τον Αύγουστο του 1989, ένας κεραυνός χτύπησε κάποιο δέντρο σε μια χαράδρα της Σιθωνίας, με αποτέλεσμα να εξαπλωθεί και να καταστρέψει σχεδόν .όλο το βόρειο τμήμα της χερσονήσου. 

Είχα την ατυχία να ζήσω αυτή τη φοβερή καταστροφή. 

Κάθε πυρκαγιά είναι σίγουρα μια τραγωδία για όλο το κόσμο.. όταν καίγεται το πράσινο έχει άμεσο αντίκτυπο στην ίδια μας τη ζωή. Μας κλέβει το οξυγόνο που είναι τόσο απαραίτητο για τη ζωή, μας κλέβει την ίδια μας την ανάσα!

Αμέσως σήμανε συναγερμός και οι πυροσβεστικές δυνάμεις, έκαναν τα αδύνατα δυνατά να καταφέρουν να περιορίσουν το μέτωπο της φωτιάς, αλλά οι συνθήκες ήταν εναντίον τους, καθώς δεν υπήρχε ούτε μια αντιπυρική ζώνη, ή τουλάχιστον αυτή η εντύπωση μου δημιουργήθηκε.. 

Ως εκείνη τη στιγμή, το πρόβλημά μου εκτός από την εξέλιξη της φωτιάς ήταν ο σχεδιασμός και η διαφυγή σε περίπτωση που ο πύρινος κλοιός απειλούσε το σπίτι που μας φιλοξενούσε και η ασφάλεια της οικογένειάς μου και των φίλων.

Τότε ήταν που ο φίλος μου μου έκανε μια αναπάντεχη πρόταση.. Επειδή το αυτοκίνητό μου  ήταν ένα Skoda 1982, αρκετά ψηλό για χωματόδρομο και μηχανή δυνατή, να πάμε κοντά στη φωτιά και να παρατηρούμε τη πορεία της, έτσι που αν τυχόν αλλάξει πορεία να ειδοποιήσουμε το χωριό για το κίνδυνο.

Ξέχασα να αναφέρω ότι ο φίλος μου αποτελούσε σημαντικό μέλος της κοινότητας και λόγω ειδικότητας αλλά και σαν κρατικός υπάλληλος.

Δέχτηκα τη πρόσκληση και σύντομα βρεθήκαμε κοντά στη φωτιά, φτάνοντας από ένα αγροτικό δρομάκι μέχρι που ο ριζωμένος βράχος μας σταμάτησε. Ένα ασφαλές πλάτωμα καταφύγιο για το αυτοκίνητο και εμείς προχωρήσαμε αρκετά μέχρι να έχουμε μια πλήρη εικόνα της φωτιάς, εννοείται πάντα αντίθετα από τον άνεμο που έφερνε κάπνα και αποπνικτική ζέστη.

Εκεί έκανα μια θλιβερή διαπίστωση! Ένα πεύκο που θέλει σαράντα ολόκληρα χρόνια να γίνει, του αρκούν μόλις τρία λεπτά για να γίνει στάχτη. 

Τελικά έπεσε η νύχτα και η προέλαση της φωτιάς σταμάτησε, και αποφασίσαμε να εγκαταλείψουμε το πόστο μας και να πάμε στο χωριό.

Η φωτιά μας φώτιζε το δρόμο σχεδόν μέχρι το πλάτωμα που είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο.

Μας περίμενε όμως μια ασ πούμε ενοχλητική έκπληξη! Όταν φύγαμε από την οπτική επαφή της φωτιάς, βρεθήκαμε σε απόλυτο σκοτάδι, γιατί πέσαμε και σε ασέληνη νύχτα..

Έτσι λοιπόν εμπειρικά καταφέραμε να πέσουμε πάνω στο κυριολεκτικά αόρατο αυτοκίνητο λόγω του μπλε χρώματός του.

Άνοιξα τη πόρτα και η  αυτόματη πλαφονιέρα της καμπίνας έλαμψε σαν προβολέας, φωτίζοντας, όλο το πλάτωμα.

Με ανακούφιση μπήκαμε στο αμάξι και ξεκινήσαμε για το χωριό. 

Θα κοντεύαμε να φτάσουμε κάτω, όταν μας χτύπησαν δυνατά φώτα και είδαμε αγρορτικά να μας κόβουν το δρόμο και καραμπίνες στραμμένες κατά πάνω μας. Έκοψα ταχύτητα και πλησιάζοντας, οι φίλοι μας αγρότες, αναγνωρίζοντας το αυτοκίνητο και τη φιλία μου με το διακεκριμένο στέλεχος της κοινωνίας τους, κατέβασαν τα όπλα και μας άνοιξαν δρόμο. 

Τους ενημερώσαμε για τις συνθήκες που επικρατούσαν και φύγαμε για να αναπαυθούμε.

Όλη τη νύχτα οι πυροσβέστες έδωσαν μάχη με πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα, με συνέπεια την αναχαίτηση της φωτιάς που είχε σαν αποτέλεσμα τη τεράστια οικολογική καταστροφή

Οι επόμενες μέρες ήταν μαύρες σαν τις  στάχτες και τα αποκαΐδια. Δε μου πήγαινε η ψυχή να τραβήξω ούτε μία φωτογραφία. Κρατούσα ζωντανό στη μνήμη μου το υπέροχο τοπίο, ώσπου το θαύμα της αναγέννησης της φύσης επαναφέρει, σχετικά πάντοτε , το τοπίο στην αρχική του μορφή

Αργύρης Χατζηκυπραίος

ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ.... ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ 13 ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ: Ο ΛΑΓΟΣ ΠΟΥ ΤΗ ΚΟΠΑΝΙΣΕ

ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ....   ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ 13 

ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ :   Ο ΛΑΓΟΣ ΠΟΥ ΤΗ    ΚΟΠΑΝΙΣΕ

Μεγάλος έρωτας, το να δένεσαι με ένα μέρος.

Για μένα η Νικήτη  Χαλκιδικής υπήρξε ένας μεγάλος έρωτας. Δεν μπορούσα να διανοηθώ καλοκαιρινές διακοπές κάπου αλλού και τότε, κάπου στο 1985 οι διακοπές ήταν βαρβάτες.

Ένας μήνας ακατέβατος, δόξα τω Θεώ καλός μισθός συν το επίδομα, φτάναν και περίσσευαν. 

Βέβαια με τα χρόνια οι κανόνες άλλαξαν αλλά ένα δεκαήμερο πάντα προγραμματίζονταν.

Γλυκιά η ρουτίνα των διακοπών, μήνας και βάλε και για όσο οι ανάγκες της ζωής μας το επέτρεπαν, με ένα ελαφρύ πρωινό,  τον απαραίτητο καφέ για να ανοίξει τουλάχιστον το ένα μάτι, καβάλα στο αυτοκίνητο και σε 5 χιλιομετράκια απόσταση μια θεϊκιά παραλία η Καλόγρια. Μπανάκι μέχρι τις 1 το μεσημέρι το αργότερο, βγάζοντας όστρακα και τον απαραίτητο μεζέ  από ευμεγέθεις γυαλιστερές!

Φαγητό συνήθως στη χασαποταβέρνα του Τραμουντάνη με ντόπια μπριζόλα πατάτες και μπυρίτσα ή παγωμένη ρετσίνα Μαλαματίνα, λίγος ύπνος και αν περισσεύαν τα κουράγια απογευματινό μπανάκι στον Αϊ Γιώργη στη Νικήτη. Μια θάλασσα πεντακάθαρη, όπως και όλες οι περιοχές της Σιθωνίας

Το βραδάκι κανένα πιτόγυρο, γιατί διακοπές χωρίς βρώμικο δε γίνονται, γλυκάκι και καλή παρέα!

Τέλος αποκαμωμένοι από την γλυκιά κούραση της ημέρας ακολουθούσε ένας λυτρωτικός ύπνος σε αναμονή ενός γλυκού ξημερώματος.

Μια από αυτές τις μέρες ο φιλαράκος μου, έφυγε οικογενειακώς για λίγες μέρες στην Αθήνα, αφήνοντας μας την ευθύνη του σπιτιού και τις δύο γιαγιάδες. Εντάξει δε λέω, αυτοεξυπηρετούμενες δε μας προξενούσαν κανένα βάρος ούτε μας στερούσαν κάποιο χρόνο από τις διακοπές μας. Η μόνη μου αλλά ευχάριστη φροντίδα ήταν το πότισμα του μπαξέ, το κόψιμο καμιάς μελιτζάνας ή ντομάτας και λίγο νεράκι στα φυτά του γείτονα με ανταμοιβή τη συγκομιδή.  

Ένα βραδάκι λοιπόν, μάλλον το ξημέρωμα, ακούστηκε ένα διακριτικό χτύπημα στο παράθυρο και μια φωνή που με φώναζε. Αναγνώρισα τη φωνή της μιας από τις γιαγιάδες και αμέσως άνοιξα να δω τι συμβαίνει.

"Ο λαγός κύριε Αργύρη το έσκασε από το κλουβάκι του". Ο λαγός αυτός λοιπόν ήταν κάποιο δώρο και είχε τη περίοπτη θέση του στο κοτέτσι ένα χώρο περίπου μισό στρέμμα, καλοφραγμένο με τα δέντρα του και τη δροσιά του

Τώρα πως άνοιξε το πορτάκι είναι άλλη ιστορία, αλλά το γεγονός είναι ότι άνοιξε και ο λαγός με την ευκαιρία αυτή σαλτάρισε, κάπου τρύπωσε και εξαφανίστηκε. Τρέχα γύρευε δηλαδή.

Όσο κι αν κοίταζα να το ξετρυπώσω, στάθηκε αδύνατο. Να είχε φύγει για άλλα μέρη αποκλείονταν οπότε  ήταν κάπου εκεί μέσα. Εν τω μεταξύ στο πορτάκι του κοτετσιού είχε καταφθάσει και ο Άργος, ένας πανέξυπνος σκύλος της ράτσας μπόξερ. Κοίταζε παραξενευμένος την όλη διαδικασία, 

Τότε ήταν που μου ήρθε η φαεινή ιδέα να χρησιμοποιήσω τον Άργο.

Αυτό δεν ήταν ένα τυχαίο σκυλί. Ήταν ένα φιλαράκι που αλληλοκαταλαβαινόμασταν!

Πήγα και άνοιξα το πορτάκι τον έβαλα μέσα στον περιφραγμένο χώρο, τον πήγα στο κλουβάκι του λαγού  και του είπα έντονα "Άργο, που είναι ο λαγός;" και επανέλαβα πιο έντονα με την εντολή, "βρες τον!"

Λες και του έβαλαν μοτεράκι. Σε λιγότερο από ένα λεπτό, τον είχε ξετρυπώσει. Και έτσι άρχισε ένα ανελέητο κυνηγητό! 

Μπρος ο λαγός, πίσω ο Άργος. Έτσι γίναν αρκετοί κύκλοι χωρίς αποτέλεσμα, οπότε μου ήρθε η φαεινή ιδέα να πάρω μια λινάτσα και να κουκουλώσω το λαγό όπως περνούσε. 

Και πάλι όμως το αποτέλεσμα ήταν αποκαρδιωτικό. Έριχνα τη λινάτσα και πριν μπερδέψει το λαγό, αυτός πέρναγε από κάτω, πέρναγε και ο Άργος και μετά έσκαγε κάτω.

Δυο τρεις απόπειρες και βάλε και το αποτέλεσμα τζίφος!

Είχα αρχίσει να απελπίζομαι, όταν θυμήθηκα ότι ότι ο λαγός δε μπορεί να δει κατευθείαν μπροστά, αλλά κομματάκι όρτσα, δεξιά και αριστερά.

Έτσι σημάδεψα τη διαδρομή που ακολουθούσαν τα ζωντανά και τη κατάλληλη στιγμή πετάχτηκα μπροστά και ο λαγός στριμώχτηκε στα πόδια μου. Τον έπιασα με προσοχή, γιατί άνετα θα μπορούσε με τα νύχια του να μου κάνει μεγάλη ζημιά, μια τραυματική εμπειρία που είχα αποκτήσει, από κάποιο κούνελο που θέλησαν να τον κανακέψουν σαν γατάκι και σε ανταπόδοση έκανε ένα χέρι σε δραματική κατάσταση. Ευτυχώς καταφέραμε και το μαντάραμε με επιτυχία. Τέλος πάντων πέρασε κι αυτό!

Εντωμεταξύ ο Άργος ήταν δίπλα μου ξεφυσώντας σαν ατμομηχανή γεμάτος περηφάνια για το κατόρθωμά του περιμένοντας την επιβράβευσή του. Κι όπως είπαμε καταλαβαινόμασταν σαν φιλαράκια που είμασταν.

" Εντάξει Άργο, τον πιάσαμε, ήρεμα τώρα. "

 Ένα χάδι ήταν η ανταμοιβή του. Βάλαμε ξανά το λαγό στο κλουβάκι του, το ασφαλίσαμε και βγήκαμε έξω για το καθημερινό πρόγραμμα που είχε απαραίτητα και μια λαχταριστή τυρόπιτα για το φιλαράκι.

Μετά από μερικές μέρες ο λαγός αφέθηκε στο ελεύθερο περιβάλλον, εκτός κυνηγετικής περιόδου, καλοθρεμμένος και ικανός να αντιμετωπίσει τη τύχη του. 

Ίσως κάποια λαγουδίνα να τον βοηθήσει να φτιάξει τη δική του οικογένεια!

Αργύρης Χατζηκυπραίος

ΒΡΕ ΠΟΥ ΠΑΜΕΕΕΕ!!!!! 🌹

 🌹 ΒΡΕ ΠΟΥ ΠΑΜΕΕΕΕ!!!!!

Αν δεν είχε αίμα θα ήταν οπερέτα

Και αναφέρομαι στην επανάσταση του Πιργκοζίν εναντίον του Πούτιν. Σιγά τα ωά 

Μου μυρίζεται καλοστημένο παιχνίδι στρατηγικής, με τρόπο που να μπουν τα μισθοφορικά στρατεύματα στην Λευκορωσία με συγκατάθεση του του καλού τους φίλου Λουκασένκο, προσφέροντας τους ένα ασφαλή τόπο ανασυγκρότησης και το πλεονέκτημα της μικρότερης δυνατής απόστασης από το Κίεβο.

Τα πράγματα παντού είναι τόσο τεταμένα που κανείς δε ξέρει με σιγουριά πότε θα γίνει το μεγάλο μπαμ που θα μας γεμίσει ραδιενέργεια και πιστέψτε με, δε φτιάχνει ούτε Χουλκ ούτε Σπάιντερμαν. Καταστροφή και δυστυχία μοιράζει. 

Ρίξτε μια ματιά γύρω σας!

Βρείτε ένα σοβαρό κράτος που δεν εξοπλίζεται. Όλοι προσπαθούν να ξεπεράσουν ο ένας τον άλλο. 

Ξαναρίξτε άλλη μια, πιο προσεκτική και θα δείτε ένα κόσμο απροσανατόλιστο, πανικόβλητο, χωρίς ιδανικά , χωρίς όνειρα και το κυριότερο, χωρίς χαμόγελο

Και  ο κόσμος; Όλοι βλέπου ότι κάτι δε πάει καλά και ξεφεύγουν. Ειδικά οι νέοι με τις δικαιολογημένες ανησυχίες  και την ανασφάλεια.

Δε το καταλαβαίνετε ότι ο Διάολος βγήκε στους δρόμους και τρέχει με χίλια!!

Τέλος απευθύνομαι στους δυνατούς της Γης που ψοφάνε  για δύναμη και δόξα. Αυτούς που τα νούμερα των θυμάτων τους είναι απλά σημαδάκια στο χαρτί και παράπλευρες απώλειες.

Στο πάνω μέρος του σώματος μας υπάρχει ένα στρογγυλό πράγμα που λέγεται κεφάλι. Καλό θα ήταν που και που να το χρησιμοποιούμε. Κάνει καλό!!!!

Αργύρης Χατζηκυπραίος

ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ.... ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ 12 ..... Η ΜΕΓΑΛΟ ΣΧΟΛΕΙΟ Η ΦΑΜΠΡΙΚΑ.

 ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ....   ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ 12 ..... 

Η ΜΕΓΑΛΟ ΣΧΟΛΕΙΟ Η ΦΑΜΠΡΙΚΑ.

Μεγάλο σχολείο η φάμπρικα!! Και όταν λέμε φάμπρικα δεν εννοούμε τα σημερινά αυτοματοποιημένα εργοστάσια που όλοι τρέχουν με χίλια και το άγχος χτυπάει κόκκινο.

Παλιά όταν λέγαμε φάμπρικα, ήταν χώρος δουλειάς, αλλά οι άνθρωποι κάναν τη διαφορά. Με τη πλάκα, τον ελεύθερο χρόνο και παραγωγή που παρά το χαλαρό της δουλειάς ήταν ικανοποιητική

Τώρα θα πει κάποιος ότι παίζαν ρόλο και τα νιάτα αλλά, ζούσαμε και άλλες εποχές

Απολύθηκα από το στρατό φορτωμένος με βαριές οικογενειακές υποχρεώσεις αλλά με θέληση και κουράγιο λιονταριού. Δοκίμασα τη τύχη μου για μια δική μου δουλειά σχετική με το εμπόριο, αλλά τα όβολα ήταν ελάχιστα για να ξανοιχτώ. ΄

Δοκίμασα μια συνεργασία σε τεχνικό επίπεδο αλλά ο κίνδυνος σε σχέση με τις απολαβές ήταν δυσανάλογος και πολύ γρήγορα σταμάτησε μια φαινομενικά καλή συνεργασία.

Την έβγαζα με κάτι ψευτοεπισκευές  και μερεμέτια, ώσπου κάποιος μου σφύριξε  ότι ζητούν σε μια εταιρεία ανειδίκευτους εργάτες.

Ε και! Το μεροκάματο να πέφτει!!! 

Μια και δυο, πήγα, συστήθηκα, είπα τα προσόντα μου και αμέσως μου έγινε η πρόσληψη.. Ονόματα δεν αναφέρω γιατί είναι πρόσωπα υπαρκτά καθώς και η εταιρεία.

Στον  ΟΑΕΔ που με έστειλαν εκ μέρους της εταιρείας να ανακοινώσω τη πρόσληψη, μου ζήτησαν υπογραφή εργοδότη. Ποιος βλάκας όμως θα πήγαινε ξανά πίσω για μια τυπικούρα . Τους είπα ότι με περιμένει έξω στο φορτηγάκι ο προϊστάμενος, βγήκα έξω τράβηξα μια γερή τζούρα από τσιγάρο, έβαλα μια υπογραφή φαρδιά πλατιά και ούτε γάτα ούτε ζημιά!

Για ενάμιση χρόνο η δουλειά ήταν σκέτος χαβαλές. Αλλά το θέμα ήταν ότι καθιερώθηκα, με το θράσος την εξυπνάδα και το πείσμα.

Τοποθετήθηκα στις αποθήκες που είχαν ένα αποθηκάριο φάντασμα, κλεισμένο σε ένα γραφειάκι, που ποτέ δεν έμαθα τι έκανε. Πραγματικός υπεύθυνος ήταν ένας αληθινός μετέπειτα φιλαράκος και ένας εργάτης. 

Η αποθήκη ήταν στον επάνω όροφο και εξυπηρετούνταν από ένα αναβατόριο της κακιάς ώρας που όλο χάλαγε και το έφτιαχνε ένας οδηγός, που τόπαιζε και μεγάλος συντηρητής αλλά ποτέ δεν άφηνε κανένα να δει τι έκανε και παίρνει μπρος, μη και του κλέψουν τη τέχνη. Έλα που μια μέρα που είχε δρομολόγιο χάλασε το ρημάδι και μια και η δουλειά είχε επείγοντα χαρακτήρα. πήγα και είδα ότι απλά είχε πέσει μια φάση στο τριφασικό πίνακα., Ευκολάκι και σε 1 λεπτό το αναβατόριο δούλευε.  Όταν ήρθε ο "συντηρητής" έπεσε επάνω μου να με φάει αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να γίνει ρεζίλι των σκυλιών.

Με τα υλικά συσκευασίας τα πράγματα ήταν απλά, αλλά στα χημικά τα πράγματα ήταν διαφορετικά.

Χημικός ήταν ένας Ιταλός, καλός άνθρωπος αλλά είχε ψηλοκαβαλήσει το καλάμι και νόμιζε ότι όλοι ήταν αν μη τι άλλο , τουλάχιστον μαλακοπίτουρες. Ναι το λέω και το εννοώ!

Όταν έφτιαχνε το μυστικό μέρος μιας συνταγής, πατέντας της εταιρείας, ήταν αφελέστατα σιωπηλός. Απλά έλεγε, από κιό, τόσα γραμμάρια, από κιο τόσα και πάει λέγοντας.

Όταν όμως εσύ παραλαμβάνεις τις Α ύλες, τις ταξινομείς στις καρτέλες, τις βάζεις στα ράφια και πάνω τους έχουν τις ετικέτες με την χημική τους ονομασία και τα δουλεύεις σχεδόν σε καθημερινή βάση και βόδι να είσαι ξέρεις τι είναι το καθ΄ ένα από δαύτα. 

Έτσι λοιπόν μια μέρα όμορφα και απλά του έθεσα το θέμα της κανονικής ονομασίας για αποφυγή λάθους. αλλά υπήρξε αμετάκλητος. Αυτό ήταν!! Από τότε του την είχα στημένη.

Πάντα δουλειά ρουτίνας, βάλε κιο, βάλε από κιο και ξαναβάλε.....

Το λάθος δεν άργησε να έρθει. Επειδή δε μου πήγαινε να φερθώ και εντελώς σκάρτα επανέλαβα. "Σίγουρα κιο" Με το ναι σαν απάντηση το μπουρδάρησα στο μίγμα, το ταρακούνησα δήθεν για να στρώσει έτσι που να μη σώνεται ούτε γραμμάριο από το πολύτιμο υλικό.

Τότε ήταν που του πέταξα την ατάκα, "Πρώτη φορά αυτή τη συνταγή τη κάνουμε με αυτά τα υλικά"

Τινάχτηκε σαν να τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα. Ιταλικά δε ξέρω αλλά υποθέτω ότι κατέβηκαν καντήλια γιατί κάπου έπιασα και τη Μαντόνα!.

Όλος αυτός ο αχταρμάς παρέμεινε σε μια σακούλα στο ράφι, με πλήρη ανάλυση περιεχομένου, περιμένοντας να χαρακτηριστεί σε κάποιο πρωτόκολλο καταστροφής σαν ακατάλληλο και να πάει στη χωματερή!

Σε ενάμιση χρόνο από τη πρόσληψή μου, οι ξένοι εταίροι, ανέλαβαν τα ηνία της εταιρείας και όλο το συγκρότημα μετακόμισε στις νέες εγκαταστάσεις, με σύγχρονα μηχανήματα νέους προϊστάμενους και νέα διοίκηση. Η μοίρα το έφερε να είμαι ο τελευταίος που έφυγε από το παλιό εργοστάσιο καθώς συντόνιζα την αποστολή των υλικών κάνοντας ταυτόχρονα και διαλογή ακατάλληλων προς χρήση έτσι και εκείνο το σακουλάκι, πήρε την άγουσα για τα σκουπίδια. 

Κέρδη και ζημίες!!!

Από δω και πέρα ξεκινά η σύγχρονη φάμπρικα αλλά μη νομίζετε ότι ήταν κάτι τρομερό. 

Εδώ είναι Βαλκάνια!!!

Αργύρης Χατζηκυπραίος

ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ.... ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ 11--- ΣΕ ΚΑΘΕ ΤΟΠΟ ΕΝΑΣ ΠΑΛΑΒΟΣ, ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΕΝΑ ΤΣΟΥΡΜΟ

  ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ....   ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ 11 --- ΣΕ ΚΑΘΕ ΤΟΠΟ ΕΝΑΣ  ΠΑΛΑΒΟΣ, ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΕΝΑ ΤΣΟΥΡΜΟ

Μεγάλωσα και ανδρώθηκα στην Αθήνα σε μια συνοικία που συνεχώς αναπτύσσονταν, την Δάφνη και συγκεκριμένα την Άνω Δάφνη, περισσότερο γνωστή σαν Κατσιπόδι, σε μια εποχή που ούτε τηλεόραση υπήρχε, ούτε οι άπειροι ραδιοφωνικοί σταθμοί. Τότε που δειλά δειλά είχαν αρχίσει να ξεπετιούνται οι ραδιοερασιτέχνες  με τις καψουροτραγουδάρες τους, για να μας γεμίζουν τις ώρες που ίσως να βρισκόμασταν στο σπίτι. Είχαμε όμως κάτι πολύτιμο. Τις αλάνες!!! 

Δύσκολες εποχές αλλά όταν θες όλα τα δύσκολα χάνονται ως δια μαγείας με τη παρέα, τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη. 

Έτσι μάθαμε να προστατεύουμε τον εαυτό μας, αντράκια ακόμα του δημοτικού και κατά κάποιο τρόπο οργανωμένα στις γειτονιές μας. 

Ναι, και μάλιστα είχαμε αναγάγει σε ιερό καθήκον τη προστασία του θηλυκού μέρους της παρέας, με αποτέλεσμα τιτανομαχίες με πετροπόλεμο και σπασμένα κεφάλια στα άτυχα θύματα της συμπλοκής. 

Όχι, δεν ήταν χουλιγκανισμός, ήταν το πιστεύω μιας δύσκολης εποχής, μιας εποχής που ακόμα και το σαλτάρισμα του μυαλού... ήταν κάτι σαν τη γρίπη!! 

Χωρίς καμία προστασία, εκτός από τραγικές περιπτώσεις που τους μπουζούριαζαν στο πάντοτε υπερπλήρες "Δαφνί". Όλοι οι άλλοι αποτελούσαν γραφικούς τύπους της περιοχής.

Πρώτη και καλύτερη η Τρελοδέσποινα! Χειμώνα- καλοκαίρι πάντα με παντόφλες και την ίδια ρόμπα. Ποιος ξέρει ποια τη γάζωσε λέγοντας της ότι είναι η βασίλισσα Φρειδερίκη και με μια βασιλική άνεση της είπε ότι της χαρίζει τα όλα σπίτια που βρίσκονται στην μια πλευρά του δρόμου. Έλα όμως που έβαλε σε κακό μπελά τους νοικοκυραίους αυτής της πλευράς! Καθημερινές οι απαιτήσεις για ενοίκιο και απειλές εξώσεων αν δεν τη πληρώνουν μια και η βασίλισσα είχε καθαρίσει γι' αυτήν.

Τη λύση τη βρήκε η πιτσιρικαρία. 

Όταν αποκαμωμένη από τούς καβγάδες και το συνεχές σουλάτσο κάθονταν σε κανένα σκαλί και αποκοιμόνταν πάντα βρίσκονταν κάποιος διαολεμένος πιτσιρικάς να της βουτήξει τη παντόφλα και να το βάλει στα πόδια. 

Και τότε άρχιζε το κυνήγι. Η παντόφλα να αλλάζει συνεχώς χέρια στα ακούραστα πιτσιρίκια και μια ασθμένουσα Τρελοδέσποινα 100 τουλάχιστον κιλών στο κατόπι τους. Αφού λέγανε και το τραγουδάκι που είχανε σκαρώσει για τη περίπτωση: "Τρελοδέσποινα τη παντόφλα σου την πούλησα κάτω στο Φάληρο για ένα τάλιρο" ώσπου στο τέλος άφηναν τη παντόφλα σε ένα σκαλάκι και εξαφανίζονταν όλοι ως δια μαγείας.

Το τι έγινε αυτή η γυναίκα κανείς δεν έμαθε. Χάθηκε ξαφνικά, όπως ξαφνικά είχε έρθει!

Ένας άλλος τύπος της γειτονιάς ήταν η Ελενάρα. Ιδιοκτήτρια ενός τεράστιου οικοπέδου που περιμετρικά είχε κτισμένα καμαράκια ομαδοποιημένα με κοινόχρηστες κουζίνες και τουαλέτες και στη μόστρα η αφεντομουτσουνάρα της με το καρβουνιάρικο! Ολόκληρη ξαπλωμένη πολυκατοικία!!

Η Ελενάρα ήταν γύρω στα 120 κιλά με γυαλιά σαν πατομπούκαλα, γι αυτό και πολλοί την έλεγαν και γκαβή. Βλέπεις την εποχή εκείνη η λεπτότητα ήταν είδος πολυτελείας και ένα τυχαίο χαρακτηριστικό αντικαθιστούσε το όνομα. Για παράδειγμα μια κοπέλα της παρέας μας που ζούσε στη μάντρα, επειδή ο πατέρας της ήταν ψαράς της έμεινε η Άννα η Ψαρού, ο άλλος επειδή έβριζε του'χε μείνει Μίμης ο Προστυχέ, άλλος του'μεινε κουρέας από το επάγγελμα του πατέρα του, άλλος Κουκάκι γιατί ο αδερφός του ήταν ο Κόκος και πάμε παραπέρα ο Τάκης ο Βράκας, ο Μπέμπης ο Μπίγλης, Τζίμης ο Σωλήνας και θα χρειάζονταν ένα κάρο χρόνος να αναφέρω όλα τα παρατσούκλια.

Αλλά το Θέμα μας είναι η Ελενάρα. Γύρω στα 60 με  ρούχα λιγδιάρικα και δυο τεράστια βυζιά που είχαν τη χρήση θησαυροφυλακίου, μια και εκεί φύλαγε το μπεζαχτά για τη καθημερινή χρήση. 

Όλοι λέγαν ότι πρέπει να είχε πολλά λεφτά. Όλο και μάζευε.

Ήταν και ένας τυπάκος της κακιάς ώρας, εισπρακτοράκος στα λεωφορεία που νόμιζε ότι με τη γοητεία και τα νιάτα του, θα έπιανε τη καλή. Έφυγε από τα λεωφορεία, νομίζοντας πως βρήκε την ευκαιρία να γίνει αφεντικό και πλούσιος.

Την έπεσε λοιπόν στην Ελενάρα τη γκαβή που ανταποκρίθηκε στον έρωτά του και σύντομα πέρασαν με κάθε μυστικότητα τα σκαλιά της εκκλησίας γλυτώνοντας το σχετικό χαβαλέ και το γιουχάρισμα που θα έπεφτε.

Δε θα το σχολίαζα, αλλά έτυχε να πέσω σε μία άκρως ερωτική σκηνή του ζευγαριού.

Αυτός λεπτός σπαθάτος σχεδόν ατσαλάκωτος γύρω στα 35 και αυτή στη λίγδα της με τα πατομπούκαλα για γυαλιά, βάζοντας στο κόρφο της εκείνη τη στιγμή ένα καταβρώμικο μαντήλι δεμένο κόμπους με το προϊόν κάποιας συναλλαγής. 

Και ακούστηκε η εξής συνομιλία!

-Ρε Ελένη, Δώσε μου και μένα να πάρω τσιγάρα! Δυο μέρες έχω να καπνίσω. 

Για να πάρει την απάντηση

-Τι λες ρε μαλάκα, πάρε το καρότσι και τράβα να φορτώσεις το κάρβουνο

Αλλά δεν ήταν μόνο η αγριοφωνάρα της αλλά και μια απότομη σπρωξιά που έστειλε το άτυχο ειπρακτοράκι να σωριαστεί μέσ' το καρότσι κακήν κακώς. Με τα πολλά κατάφερε να σηκωθεί και εξαφανίστηκε σε χρόνο μηδέν με το καρότσι.

Δε ξέρω αλλά σε λίγο καιρό εξαφανίστηκε κι αυτός. Βλέποντας ότι δεν επρόκειτο να κάνει προκοπή με την Ελενάρα την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια!!!

Μέχρι τα 16 μου που έφυγα από τη γειτονιά η Ελενάρα ζούσε και βασίλευε χωρίς κυριολεκτικά να έχει αλλάξει τίποτα επάνω της.

Βέβαια η παρέλαση στη γειτονιά ήταν συνεχής. Από τον Τελάκη που γυναικόφερνε ως το πασίγνωστο Βάγγο. 

Ο Τελάκης, Στέλιος το επίσημο, έβγαζε τα προς το ζην κάνοντας διάφορες δουλειές, κάτι σαν υπηρέτης γενικής χρήσης με ειδικότητα στη μπουγάδα και τότε ήταν η εποχή που η σκάφη πήγαινε σύννεφο.

 Ατραξιόν για τα πιτσιρίκια η εμφάνισή του και η απορία αν πλένει καλά τα βρακιά της κυρά Λιόκας. Αρκετά θηλυπρεπής, με χαρακτηριστικό τρόπο έκφρασης, ( και να δεις που όλοι οι όμοιοί του, είχαν και έχουν τον ίδιο τρόπο έκφρασης λες και βγάλαν κάποια σχολή) 

Έτσι λοιπόν, με μια χαρακτηριστική ελιά στο μάγουλο, πάντα ο στόχος στα ληγούρια της περιοχής που τον είχαν σαν εύκολη λύση στις ορμές τους, έναντι πενηχρού  ανταλλάγματος . 

Σε αντίθεση ο Βάγγος, λιγδιάρης, πάντα με τα ίδια ρούχα γυρνούσε όλες τις περιοχές και όποιον έβλεπε, με τη χαρακτηριστική κίνηση του μεσαίου δακτύλου του φώναζε " έσπασες μάγκα, έσπασες" και συνέχιζε τη παράστασή του με ένα κρεσέντο σε όλες τις αποχρώσεις " γ@μι....σαι..... γα...." μέχρι να τον κυνηγήσουν με κανένα σκουπόξυλο.

Και το κλου της αφήγησης μου είναι ο Γιάννης ο Βόϊδης, που το μουγκανητό του ακουγόνταν για χιλιόμετρα. 

Όλη μέρα έτρεχε με ένα καρότσι, τις πιο πολλές φορές γεμάτο πιτσιρίκια που τα έκανε τσάρκα από την πλατεία Καλογήρων ως το Κεντρικό δρόμο που περνούσε το τοπικό λεωφορείο της Άνω Δάφνης, στη στάση Νιάρχου.

Ήρθε λοιπόν το χαρτί στο Γιάννη μας για στράτευση, παρουσιάστηκε και στο κλασικό ερώτημα τι ξέρεις να κάνεις, απάντησε ειλικρινέστατα "το βόδι" 

Όλοι πήραν την απάντησή του σαν καλαμπούρι, αλλά όταν το βράδυ πέσαν τα φανταράκια κατάκοπα για ύπνο, τον έπιασε ο οίστρος με μουγκρητά που αλάφιασαν όχι μόνο το θάλαμο, αλλά ολόκληρο το στρατόπεδο.

Σε κάνα δυο βδομάδες ή περισσότερο τον είχαν αποστρατεύσει. Φάνηκε για λίγο στα παλιά του στέκια, ώσπου κάποιοι τον μάζεψαν για θεραπεία στο Δαφνί. Από κει και πέρα χάθηκαν τα ίχνη του.

Αυτά για σήμερα. Κάποια άλλη φορά θα σας περιγράψω πολλά και ποικίλα ευτράπελα από την ιστορική γειτονιά των παιδικών μου χρόνων!!

Αργύρης Χατζηκυπραίος