ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΙΡΗΜΕΝΑ....
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ 7 -- ΜΕΤΑΞΥ ΣΟΒΑΡΟΥ ΚΑΙ ΑΣΤΕΙΟΥ
Το πορτάκι του κήπου στην ιστορία μας
Ο χαρακτήρας μας είναι πάντα αποτέλεσμα επιρροών που ξεκινάν απ΄ την οικογένεια, το μέρος που μένουμε και τις συναναστροφές που κάνουμε στη ζωή μας. Φυσικό λοιπόν είναι πάντα να επιδέχεται και αλλαγές ανάλογα με τις ανάγκες μας. Συνήθως είναι μικρές κάτι σαν διορθωτικές κινήσεις, αλλά δεν παύουν να είναι αλλαγές.
Η πρώτη εικοσαετία μετά το πόλεμο είχε δύσκολα χρόνια, με τη φτώχεια να έχει πρώτη θέση στη ζωή μας με αντίκτυπο στη παιδική συμπεριφορά και οι παρέες στη γειτονιά άρχισαν να αποκτούν μια αμείλικτη που οριοθετούσε το χώρο της και τον υπεράσπιζε, χωρίς να φτάνει στη σημερινή κατάντια . Σχεδόν πάντα χρειάζονταν και πλάτες για να επιβληθείς στην αλάνα.
Από το σπίτι, η μάνα με μια διαπαιδαγώγηση χωρίς καταπίεση με έμαθε να είμαι αντράκι. Λίγο γκρινιάρης, αλλά αντράκι.
Η λέξη κλάμα είχε εξαφανιστεί από μένα, γιατί δε ξέρω πως, αλλά μου είχε καρφωθεί το Μότο οι άντρες δε κλαίνε.
Το σωματικό πόνο τον αντιμετώπιζα γελώντας. Από τα χαστούκια σωφρονισμού στο σχολείο και τις παντοφλιές της μάνας στο σπίτι, αλλά και τα ύπουλα χτυπήματα στην αλάνα που όλο και κάποια πέτρα που έρχονταν από το πουθενά και έβρισκε στο δόξα πατρί.
Απλά πράγματα δηλαδή, καθημερινά.
Κι όμως, όταν μιλάμε για ψυχή όλα αλλάζουν. Βλέπεις αυτή έχει άλλες προτεραιότητες!
Πόσες και πόσες φορές δεν μου έρχονταν η ανάγκη να κλάψω ή έστω να ουρλιάξω για να αποφύγω την έκρηξη.
Θηρίο όμως ο άνθρωπος. Για όλα βρίσκει λύση!
Έτσι μου βγήκε το γέλιο. Ακόμα και σε κηδείες έβαζα μεγάλη προσπάθεια να μη γελάσω, πολλές φορές χωρίς επιτυχία!
Έλα όμως που ο ρημάδης ο ψυχικός πόνος έχει και αυτός τη δική του κλίμακα. Ο ρουφιάνος ο χάρος χτυπάει αλύπητα καμιά φορά αγαπημένα σου πρόσωπα και όταν σου βγαίνει γέλιο κάτι τέτοιες στιγμές, από μέσα σου, σκας.
Έχεις μια έντονη ανάγκη να κλάψεις, αλλά δεν σου βγαίνει με τίποτα και πονάς! Πιστέψτε με, είναι αφόρητος ο πόνος!
Μια τέτοια στιγμή με βρήκε στο σπίτι μας και με γέλια βγήκα στο κήπο. Ένα ασταμάτητο νευρικό γέλιο που εκδηλώθηκε ασύστολα, χωρίς να μπορώ να αντιδράσω! Κρατιόμουν από τη πόρτα του κήπου για να μη σωριαστώ.
Εκείνη τη στιγμή πέρασε ένας φιλαράκος, κολλητός, με είδε και περιχαρής ήρθε για να μάθει την αιτία της έντονης χαράς. Με χίλια ζόρια κατάφερα να ψελλίσω "ΠΕΘΑΝΕ" και το γέλιο συνεχίστηκε ασταμάτητο. Αλλά όταν κατάφερα να απαντήσω στο "ποιος", κατάλαβε ότι κάτι δε πάει καλά!!
Μου άστραψε ένα αυτοκρατορικό χαστούκι, προσεγμένο, αλλά πρέπει να ακούστηκε σε όλο το τετράγωνο.
Αυτό ήταν. Το γέλιο κόπηκε μαχαίρι. Ξεκίνησε ένα βουβό κλάμα με δάκρυα που τρέχανε σαν βρύση.
Από τότε δε καταπίεσα ποτέ τον εαυτό μου, κι όπως μας είπε κι ο Στελλάρας, Κι όμως κυρία μου κι οι άνδρες κλαίνε!!
Χατζηκυπραίος Αργύρης
